Máis ca prudente, sixilosa. Vive arrastrada mendigando esmola de aloumiños e comprensión; apégase ó chan como a unha balsa no océano buscando a salvación que nunca chega; sente frío crónico que só contrarresta co antídoto da calor allea, sempre escasa e fuxidía; quéixase a diario de vellas e novas dores, que a fan aletargar por veces; ataca envelenada a quen se cruce no seu camiño...
Vendería a alma ó diaño por entender o que lle pasa, ignorante da súa verdadeira identidade: pel de muller sobre interior de serpe negra.
![]() |
(Imaxe obtida modificando a orixinal baixada de internet, de Álvarez Debans) |
Más que prudente, sigilosa. Vive arrastrada mendigando limosna de caricias y comprensión; se pega al suelo como a una balsa en el océano buscando la salvación que nunca llega; siente frío crónico que sólo contrarresta con antídoto de calor ajeno, siempre huidizo y escaso; se queja a diario de viejos y nuevos dolores, que la hacen aletargar a veces; ataca envenenada a quien se cruce en su camino…
Vendería el alma al diablo por comprender lo que le pasa, ignorante de su verdadera identidad: piel de mujer sobre interior de serpiente negra.