POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

25 mar 2011

REENCARNACIÓN

           Máis ca prudente, sixilosa. Vive arrastrada mendigando esmola de aloumiños e comprensión; apégase ó chan como a unha balsa no océano buscando a salvación que nunca chega; sente frío crónico que só contrarresta co antídoto da calor allea, sempre escasa e fuxidía; quéixase a diario de vellas e novas dores, que a fan aletargar por veces; ataca envelenada a quen se cruce no seu camiño...
           Vendería a alma ó diaño por entender o que lle pasa, ignorante da súa verdadeira identidade: pel de muller sobre interior de serpe negra.


(Imaxe obtida modificando a orixinal baixada de internet, de Álvarez Debans)

                Más que prudente, sigilosa. Vive arrastrada mendigando limosna de caricias y comprensión; se pega al suelo como a una balsa en el océano buscando la salvación que nunca llega; siente frío crónico que sólo contrarresta con antídoto de calor ajeno, siempre huidizo y escaso; se queja a diario de viejos y nuevos dolores, que la hacen aletargar a veces; ataca envenenada a quien se cruce en su camino…
           Vendería el alma al diablo por comprender lo que le pasa, ignorante de su verdadera identidad: piel de mujer sobre interior de serpiente negra.


22 mar 2011

ESCOLA DE CORES

A escola era triste.
Os libros, en branco e negro.
As pizarras, negras.
A roupa da mestra, negra.
A fame, negra.
(Imaxe baixada de internet)

 Agora a escola brilla.
De América chegou o Sol
e de África, a calor.
Asia está tamén aquí.
¡A escola ten color!

Caras novas, novas linguas,
nenos novos, pero iguais.
Iguais porque xogamos xuntos.
Iguais porque sentimos todos.
Iguais porque nos une a risa.


La escuela era tirste.
Los libros, en blanco y negro.
Las pizarras, negras.
La ropa del maestro, negra.
El hambre, negra.
Ahora la escuela brilla.
De América, llegó el Sol
y de África, el calor.
Asia está también aquí.
¡La escuela es multicolor!

Caras nuevas, nuevas lenguas,
niños nuevos, pero iguales.
Iguales porque jugamos juntos.
Iguales porque sentimos todos,
porque son iguales nuestras risas.

19 mar 2011

CAMELIAS

                                                
                                     
  Como unha geisha
  de porcelana fina,
  tentas, camelia.         



 Nunha camelia,
Oriente. E Galicia
    en todas elas. 




Como una geisha
de porcelana fina,
tientas, camelia. 
                       
  
En una camelia,
Oriente. Galicia
en todas ellas.


15 mar 2011

IMPOTENCIA



(Imaxe baixada de internet)



Como non a deixaban vivir, decidiu morrer.
E tampouco a deixaron.






Como no la dejaban vivir, decidió morirse.
Y tampoco la dejaron.

11 mar 2011

PREDESTINADO

        De rapaz, seu pai levábao a navegar para que fose aprendendo o oficio, coma tódolos homes da familia. Pero Roque amaba tanto os animais, que non daba soportado a loita agonizante dos pobres peixes na rede. E decidiu que non sería pescador. O malo era que levaba o mar gravado nos xenes...
        De grande, atopou a solución: fíxose pirata.

(Imaxe baixada de internet)

        De niño, su padre lo llevaba a navegar para que fuese aprendiendo el oficio, como todos los hombres de la familia. Pero Roque amaba tanto a los animales, que no podía soportar la lucha agonizante de los pobres peces en la red. Y decidió que no sería pescador. Lo malo era que llevaba el mar grabado en los genes...
        De mayor, encontró la solución: se hizo pirata.

6 mar 2011

GAIOLA / JAULA

(Imaxe baixada de internet)

Síntome presa
nunha gaiola aberta
da que non fuxo.
Atan os teus afagos
a miña liberdade.


Me siento presa
en una jaula abierta
de la que no huyo.
Atas con tus halagos
mi ansia de libertad.

1 mar 2011

TI / TÚ

                                                                                                            recitado
Non é preciso ter ás para voar
nin voar para tocar as nubes.
Nada mellor ca inxección en vea
de sobredose de palabra amiga.
(Imaxe baixada de internet)
Nada mellor ca inhalación profunda
de aire fresco de sorriso alleo.
Non é preciso coñecer para saber
nin saber se me coñeces para dar.         




No hacen falta las alas para volar
ni volar para tocar las nubes.
Nada mejor que inyección en vena
de sobredosis de palabra amiga.
Nada mejor que inhalación profunda
de aire fresco de sonrisa ajena.
No hace falta conocer para saber
ni saber si me conoces para dar.

24 feb 2011

PÍDEME A LÚA / PÍDEME LA LUNA


Escóitame cos teus ollos, mírame desde o corazón,
acaríñame coas palabras e pídeme a Lúa. Terala.

 
(Imaxe baixada de internet)

 
 
 
Escúchame con tus ojos, mírame con el corazón, acaríciame con palabras y pídeme la Luna. La tendrás.


19 feb 2011

NOGUEIRA / NOGAL



Chora a Nogueira
vestida de febreiro
por fillos noces.


 

Llora el nogal
vestido de febrero
por hijos nueces.

13 feb 2011

ACCIDENTE



É unha mañá morna e luminosa. Os paxaros celébrano con música en vivo. As flores coquetean co Sol. As bolboretas xogan a levitar. E Rosalía abafa o vidro da ventá co seu pranto, amarrada a unha fría cadeira de rodas. Desde hai un ano, para ela tódolos días son grises.

 
(Imaxe baixada de internet)




Es una mañana cálida y luminosa. Los pájaros lo celebran con música en vivo. Las flores coquetean con el Sol. Las mariposas juegan a levitar. Y Rosalía empaña el cristal de la ventana con su llanto, amarrada a una fría silla de ruedas. Desde hace un año, para ella todos los días son grises.



8 feb 2011

COS PÉS NO CHAN / CON LOS PIES EN EL SUELO


(Imaxe baixada de internet)
Onte,
pendureime do aire
por sentirme levitando
sobre temores e penas.

Os fíos que me sostiñan,
feitos de sinxelas verbas,
racharon axiña.

Hoxe,
esnafrada e doente,
xazo enterrada en vida
no lodo da realidade.

Ayer,
me colgué del aire
por sentirme levitando
sobre temores y penas.

Los hilos que me aguantaban
hechos de simples palabras
se rasgaron pronto.

Hoy,
estrellada y doliente
yazco enterrada en vida
en el fango realidad.

2 feb 2011

NABAL



Doce amargura.
Grelos. Esencia verde
da terra meiga.



Dulce amargura.
Grelos. Esencia verde
de tierra meiga. 


29 ene 2011

RETRATO

                      recitado



Esta noite falloume o sono
(Imaxe baixada de internet)
e chegou Cecilia.
Non sei por que.
Ou si o sei.
E fíxenlle un retrato.
¡Menos mal que non pintei!
Quedou fermoso
pero algo triste.
E non sei como amañalo.
Agardaremos que abra o día:
que o Sol brille na súa risa.


Este ano era gris
e chegou Cecilia
coa súa paleta de cores
á miña vida.
¡Como me gustaría
devolverlle, con intereses,
  a súa enerxía!

Esta noche me falló el sueño
y llegó Cecilia.
No sé por qué.
O sí lo sé.
Y le hice un retrato.
¡Menos mal que no he pintado!
Me ha salido hermoso
pero algo triste.
Y no sé como arreglarlo.
Esperaremos que  abra el día
y que el sol brille en su sonrisa.


Este año era gris
y llegó Cecilia
con su paleta de colores
a mi vida.
¡Cómo me gustaría
devolverle, con intereses,
su energía!

23 ene 2011

ANOS LUZ / AÑOS LUZ

Seducida por cantos de serea que  aloumiñan o meu ego adurmiñado, érgome ingrávida e, aínda cos ollos pechados, danzo entre as nubes ó teu ritmo e ó meu paso. Ata que o escintileo da túa estrela me esperta de vez e contemplo, asustada, o abismo que nos separa. Ese é o momento no que me deixo caer de golpe sobre o meu planeta, convencida de ter vivido o baile derradeiro. Pero lémbrame a experiencia que seguirei, por egoísmo, escoitando músicas celestiais.


(Imaxe baixada de internet)
Seducida por cantos de sirena que acarician mi ego adormecido, me elevo ingrávida y, aún con los ojos cerrados, danzo entre las nubes a tu ritmo y a mi paso. Hasta que los destellos de tu estrella me despiertan al fin y contemplo, asustada, el abismo que nos separa. Ese es el momento en el que me dejo caer de golpe sobre mi planeta, convencida de haber vivido el último baile. Pero me recuerda la experiencia que seguiré, por egoísmo, escuchando músicas celestiales.

16 ene 2011

CONFUSIÓN



(Imaxe baixada de internet)
Enreda a morte
confundindo as obrigas
coas lembranzas.
Búrlase da nai miña.
E crávame o futuro.




Juega la muerte
confundiendo deberes
con añoranzas.
Se burla de mi madre.
Y me clava el futuro.

7 ene 2011

A MEDIAS

Mirouna lentamente, de arriba a abaixo. ¡Canta roupa, que gusto! Empezou polo gabán, que se deixou caer sen opoñer resistencia. Despois a bufanda, suave, desenroscándose con sixilo de cobra. A chambra escasa daba moitas e boas pistas. Deixaríaa para máis adiante, hoxe non tiña présa. Centrouse na saia. Un botón, unha cremalleira e ó chan. ¡Fóra zapatos! As medias eran a súa debilidade. Primeiro saboreounas nos dedos; despois detivo a vista na cinturiña…
Demasiado tempo: aquela moza descubriu que a estaban espindo coa mirada e anoxouse. Tivo que pechar os ollos para deixala vestida inmediatamente.


(Imaxe baixada de internet)

La miró lentamente, de arriba abajo. ¡Cuánta ropa, qué gusto! Empezó por el abrigo, que se cayó sin oponer resistencia. Después la bufanda, suave, desenroscándose sigilosa como una culebra. El jersey ceñido daba muchas y buenas pistas. Lo dejaría para más adelante, hoy no tenía prisa. Se centró en la falda. Un botón, una cremallera y al suelo. ¡Fuera zapatos! Las medias eran su debilidad. Primero las saboreó en sus dedos; luego detuvo la vista en la cinturilla…
Demasiado tiempo: aquella chica descubrió que la estaban desnudando con la mirada y se enojó. Tuvo que cerrar los ojos para dejarla vestida inmediatamente.

1 ene 2011

DILEMA

(Imaxe baixada de internet)


Se cerro os ollos, é noite.
Se os abro, é ano novo.
Non sei que facer.





Si cierro los ojos, es de noche.
Si los abro, es año nuevo.
No se qué hacer.

24 dic 2010

AUSENCIA


(MUJER TRISTE. Francisco Pérez Soto)


Regresa un fillo.
A nai segue penando
polos ausentes.





Regresa un hijo.
Madre sigue penando
por los ausentes.

18 dic 2010

NADAL / NAVIDAD

Estrelas  na rúa.                                                               Estrellas en la calle.
Buratos no peto.                                                               El bolsillo, vacio.
Maquillaxe na alma.                                                          Maquillaje en el alma.
Nadal, coma sempre.                                                        Navidad, como siempre.



(Imaxe baixada de internt)
O Nadal é como a gripe: invernal, febril, contaxioso…
Contra el non hai vacina. Xuntémonos todos.
Xa que hai que pasalo, canto antes mellor.



La Navidad es como la gripe: invernal, febril, contagiosa...
Contra ella no hay vacuna. Juntémonos todos.
Ya que hay que pasarla, cuanto antes mejor.




O que queira celebrar o Nadal na miña casa debe vir disfrazado de pallaso. Xa vai sendo hora de tomar en serio estas festas.


El que quiera celebrar la Navidad en mi casa debe venir disfrazado de payaso. Ya va siendo hora de tomar en serio estas fiestas.

12 dic 2010

INSOMNIO

Nin mil cadeas dixitais,
dormidina, valeriana,
plátano, pan con leite,
técnicas orientais,
encrucillados, xeroglíficos
e outras parvadas máis
me apampan o suficiente.
Nin ruxerruxe da radio
ou ladrido impertinente
dos cadelos do veciño
enmascaran os acúfenos
que me furan o cerebro.
Déitome
érgome
paseo
sento
érgome
déitome
desespero...
Os problemas, disfrazados
de xigantes invencibles.
As penas amontóanse
sobre o meu peito, afogándome.
O pasado preséntase.
O futuro escurece.
O tempo faise o morto.
E confundo cama con tortura
madrugada con vixilia
eternidade e silencio
galo con desafina
pesadelo e poesía.
E escorrego poema abaixo
ata dar coas ideas contra o chan.
E drógome con cen reproches.
Que me esmagan.
Que me calman.
Que me entregan e me cerran...
E mañá será outra noite.
(Imaxe baixada de internet)

Ni mil canales digitales,
dormidina, valeriana,
plátano, pan con leche,
técnicas orientales,
crucigramas, jeroglíficos
y estupideces varias
me atontan lo suficiente.
Ni el sonsonete de la radio
o el ladrido impertinente
de los perros del vecino
enmascaran los acúfenos
que taladran mi cerebro.
Me acuesto
me levanto
me paseo
me siento
me levanto
me acuesto
me desespero...
Los problemas se disfrazan
de gigantes invencibles.
Las penas se amontonan
sobre mi pecho, asfixiándome.
El pasado se presenta.
El futuro se oscurece.
El tiempo se hace el muerto.
Y confundo cama con tortura
madrugada con vigilia
eternidad con silencio
gallo con desafina
pesadilla y poesía.
Y me escurro poema abajo
hasta dar con mis ideas en el suelo.
Y me chuto cien reproches.
Y me quedo. Y me dejo.
Y me aplasto. Y me calmo.
Y me entrego. Y me cierro…
Mañana será otra noche.

6 dic 2010

DECEMBRO / DICIEMBRE / DECEMBER


(Imaxe baixada de internet)
Neve no chan.
Silencio, frío, reuma…
Inverno en vea.



Nieve en el suelo.
Silencio, frío, reúma...
Invierno en vena.



Snow on the ground.
Silence, cold, rheumatism...
Winter into a vein.

29 nov 2010

INCOMUNICADOS

(Pintura de Margarita Matus.- Internet.)

Se che falo, non me oes; se me oes, non me escoitas; se me escoitas, non me entendes; se me entendes, non te creo. Calo.




Si te hablo, no me oyes; si me oyes, no me escuchas; si me escuchas, no me entiendes; si me entiendes, no te creo. Me callo.

23 nov 2010

A PRIMEIRA VEZ / LA PRIMERA VEZ

Pensei que soñaba.
          Freguei ben os ollos
                    e seguía a tentarme.

                               Pensei que morrera
                                         e que estaba no ceo.
                                                   ¿Será Deus azul?

                                                              Freguei ben os ollos
                                                    e seguía ós meus pés.

                                         Botei a correr
                               tirei os zapatos
                     metinme na auga
           deixeime enchoupar
 chorei de emoción…

          Estaba no mar
                    por primeira vez.

                              E vestinme de sal.



Pensé que soñaba.
Restregué los ojos
y seguía tentándome.

Imaginé la muerte
y que estaba en el cielo.
¿Será Dios azul?

Restregué los ojos
mas seguía a mis pies.

Eché a correr
perdí los zapatos
entré en el agua
me dejé calar
lloré de emoción...

Estaba en el mar
por primera vez

Y me vestí de sal.

20 nov 2010

VENTO / VIENTO

(Imaxe baixada de internet)

O vento funga.
Renxen as pólas vellas
dos castiñeiros.


O vento dorme.
Quedou tan esgotado
de facer mal…




El viento silba.
Crujen las ramas viejas
de los castaños.


El viento duerme.
Quedó tan agotado
de maltratar...

14 nov 2010

MALA ENTRAÑA

- ¡Se te moves, disparo!
Notou a presión do frío metal entre as súas vértebras. Quixo virarse, pero un ameazante estalo aconselloulle volverse pétrea. Rebuscou no seu cerebro algún truco para fuxir e só atopou pánico. O pasado e o futuro anoáronse na súa gorxa e viviu nun segundo unha vida eterna. Dispúxose a esperar: o roubo, a violación, a morte… O que menos agardaba era a ferida dunha sarcástica gargallada e un cochiño de xoguete rodando entre os pés. Quixera mellor unha pistola cargada. Chorou de noxo.

  
(Imaxe baixada de internet)
 - ¡Si te mueves, disparo!
Notó la presión del frío metal entre sus vértebras. Quiso volverse, pero un amenazante chasquido le aconsejó quedarse pétrea. Rebuscó en su cerebro algún truco para huir y solo encontró pánico. El pasado y el futuro se anudaron en su garganta y vivió en un segundo una vida eterna. Se dispuso a esperar: el robo, la violación, la muerte... Lo que menos se esperaba era la herida de una sarcástica carcajada y un cochecito de juguete rodando entre sus pies. Hubiera preferido una pistola cargada. Lloró de asco.

9 nov 2010

NON ME ACUBILLES TANTO / NO ME PROTEJAS TANTO

                                                                                                                      
Sobria beleza, sen florituras.                                                       
Impoñente, pero fráxil.                                                                                           
A túa cor, o verde:
de esmeralda, de esperanza.
Ou simple provocación.
Puro contraste.
Feminina. Nai xenerosa
de doces e tenros fillos
que te redimen.
Cos pés na terra.
Amplas e rudas mans,
brazos de serpe.
Tentas
atraes
envolves
protexes
asombras…
Obsesiónasme.

Adórote, figueira miña.
Quero reencarnarme en ti.



                    Sobria belleza, sin florituras.
                         Imponente, pero frágil.
                              Tu color, el verde:
                                   de esmeralda, de esperanza.
                                        O simple provocación.
                                             Puro contraste.
                                                  Femenina. Madre abnegada
                                                       de dulces y tiernos hijos
                                                            que te redimen.
                                                                 Pies en la tierra.
                                                                      Amplias y rudas manos,
                                                                           brazos serpiente.
                                                                                Tientas
                                                                                     atraes
                                                                                          envuelves
                                                                                               proteges
                                                                                                    asombras...
                                                                                                         Me obsesionas.

                                                                            Te adoro, higuera mía.
                                                                            Quiero reencarnarme en ti.

NA FIGUEIRA / EN LA HIGUERA



Sempre foi un pouquiño estraña. Quería estudar para costureira, casou nun prado, faloulles galego ós fillos, tiña fe no horóscopo celta…
Pero ninguén sospeitaba que chegaría a tanto: desde hai un tempo, vive debaixo dunha figueira sen máis acubillo cá súa sombra.
A xente di que toleou. Ela ri.



Siempre fue un poco extraña. Quería estudiar para costurera, se casó en un prado, les habló gallego a los hijos, tenía fe en el horóscopo celta...
Pero nadie sospechaba que llegaría a tanto: hace ya cierto tiempo que vive debajo de una higuera, sin más cobijo que su sombra.
La gente dice que está loca. Ella se ríe.

6 nov 2010

OUTONO / OTOÑO


Pólas espidas.
(Imaxe baixada de internet)
Ouro na lama. Sol.
Morna friaxe.




Ramas desnudas.
Oro en el barro. Sol.
Cálido frío.


4 nov 2010

NAI ETERNA /MADRE ETERNA

(Imaxe baixada de internet)

Meu filliño, non paras de fender o cordón umbilical. Ten compaixón de min, que levo trinta anos remenda que te remenda...


Hijo mío, no paras de darle hachazos al cordón umbilical. Ten compasión de mí, que llevo treinta años zurce que zurce…