POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

15 ago 2025

FUTURO XERIFALTE / FUTURO MANDAMÁS

 

Xa ten dezasete anos e, ata o de agora, ninguén soubo diagnosticar correctamente a súa doenza, sendo dita circunstancia a causante de reprimendas, castigos, expulsións escolares e incomprensión xeral.  Os seus propios pais avergóñanse del; os amigos dúranlle xusto o tempo que tardan en descubrir o defecto.

Pero un investigador de síndromes conxénitas raras interesouse polo caso e acaba de poñerlle nome ó trastorno: intolerancia extrema a verbalizar certezas. Mente por imperativo xenético. Rubor, taquicardia, tremores ou vertixe aparecen cando se ve forzado a emitir unha verdade, como nos exames. Aínda que o especialista prognostica que o seu mal será incurable, pretende minimizar esas molestias aplicándolle tratamentos experimentais que parecen eficaces. En efecto, despois dunha semana en terapia, xa pode pronunciar o seu nome completo sen poñerse encarnado, ou recitar a dirección postal exacta con apenas palpitacións.

O mellor é que o doutor augura ó paciente un futuro profesional brillante. Recoméndalle inscribirse, de momento, no sector xuvenil de calquera partido mentres continúa estudando. Despois, cando descubran a súa capacidade innata, pelexarán por el; entón elixirá aquela formación política que máis valore a mentira de autor. E alcanzará un desenvolvemento persoal envexado, sen reproches nin sacrificios.

 

Imaxe procedente de internet

Ya tiene diecisiete años y, hasta ahora, nadie supo diagnosticar correctamente su dolencia, siendo dicha circunstancia la causante de reprimendas, castigos, expulsiones escolares e incomprensión general.  Sus propios padres se avergüenzan de él; los amigos le duran justo el tiempo que tardan en descubrir el defecto.

Pero un investigador de síndromes congénitos raros se ha interesado por el caso y acaba de ponerle nombre al trastorno: intolerancia extrema a verbalizar certezas. Miente por imperativo genético. Rubor, taquicardia, temblores o vértigo aparecen cuando se ve forzado a emitir una verdad, como en los exámenes. Aunque el especialista pronostica que lo suyo será incurable, pretende minimizar esas molestias aplicándole tratamientos experimentales que parecen eficaces. De hecho, después de una semana en terapia, ya puede pronunciar su nombre completo sin ponerse colorado, o recitar la dirección postal exacta con apenas palpitaciones.

Lo mejor es que el doctor augura al paciente un futuro profesional brillante. Le recomienda inscribirse, de momento, en el sector juvenil de cualquier partido mientras continúa estudiando. Luego, cuando descubran su capacidad innata, se pelearán todos por él; entonces elegirá aquella formación política que más valore la mentira de autor. Y alcanzará un desarrollo personal envidiado, sin reproches ni sacrificios.


10 ago 2025

MÁIS CA PEDRAS / MÁS QUE PIEDRAS

 

Ía para monxa e queimou o hábito cos chispazos dun amor explosivo. El colgou a sotana antes de acompañala ó altar e deseñar unha familia ideal. Pronto chegaron os xemelgos. Despois de meses velando por quendas os seus prantos, a media ducia de fillos en proxecto reduciuse á metade. Co falecemento do terceiro, renegaron de Deus. Seguiron camiñando xuntos, aínda que desorientados. Dubidaban en cada encrucillada e adoitaban elixir o ramal equivocado. Véndose perdidos, tentaban retroceder, pero tarde: a maleza xa invadía calquera senda anterior. Desgastada a esperanza de ter netos ós que agarrarse para manterse en pé, o traxecto final tamén será borroso.

 

Imaxe procedente de internet

Iba para monja y quemó el hábito con los chispazos de un amor explosivo. Él colgó la sotana antes de acompañarla al altar y diseñar una familia ideal. Pronto llegaron los mellizos. Después de meses velando por turnos sus llantos, la media docena de hijos en proyecto se redujo a la mitad. Con el fallecimiento del tercero, renegaron de Dios. Siguieron caminando juntos, aunque desorientados. Dudaban en cada encrucijada y solían elegir el ramal equivocado. Viéndose perdidos, intentaban retroceder, pero tarde: la maleza ya invadía cualquier senda anterior. Desgastada la esperanza de tener nietos a los que agarrarse para mantenerse en pie, el trayecto final también será borroso.


1 ago 2025

EFECTO INVERNADOIRO / EFECTO INVERNADERO

 

Viúvo e sen fillos que herden, Xesús despide os traballadores, abandona os cultivos e retírase a consumir saúde e capital. Camila, unha das xornaleiras prexudicadas, algo máis nova cás outras, deixa a casoupa arrendada onde vive e arríscase a cambiar de aires. Despois de longos meses malvivindo na cidade, retorna á mesma aldea coa intención de buscar calquera emprego pola zona e ocupar con discreción un invernadoiro do antigo amo. Escolle o mellor: é de vidro, vese menos deteriorado cós de plástico e está afastado das vivendas. Non será un pazo, pero en sitios peores ten durmido. Camila sabe por experiencia que dispoñer dun teito fixo onde acubillarse resulta fundamental nas entrevistas laborais. Amobla o seu novo habitáculo cunha hamaca vella, a maleta medio baleira, un caldeiro... Por sorte, a billa da rega segue funcionando. Tamén perduran unhas poucas hortalizas aínda comestibles, e bastante herba que arrincar. En días sucesivos, agrega algúns alimentos básicos mais un fornelo portátil. De noite, pasa frío; cando loce o sol, como non hai habitantes cerca, vaise espindo pouco a pouco ata quedar en coiros, para non afogar coa calor. Xesús compra uns prismáticos caros.


Imaxe procedente de internet
Viudo y sin hijos que hereden, Jesús despide a los trabajadores, abandona los cultivos y se retira a consumir salud y capital. Camila, una de las jornaleras perjudicadas, algo más joven que las otras, deja su casucha alquilada y se arriesga a cambiar de aires. Después de largos meses malviviendo en la ciudad, retorna a la misma aldea con la intención de buscar cualquier empleo por la zona y ocupar con discreción un invernadero del antiguo amo. Escoge el mejor: es de vidrio, se ve menos deteriorado que los de plástico y está alejado de las viviendas. No será un palacio, pero en sitios peores ha dormido. Camila sabe por experiencia que disponer de un techo fijo donde cobijarse resulta fundamental en las entrevistas laborales. Amuebla su nuevo habitáculo con una hamaca vieja, la maleta medio vacía, un cubo... Por suerte, el grifo de riego sigue funcionando. También perduran unas cuantas hortalizas todavía comestibles, además de bastante hierba que arrancar. En días sucesivos, agrega algunos alimentos básicos y un hornillo portátil. De noche, pasa frío; cuando luce el sol, como no hay habitantes cerca, se va desnudando poco a poco hasta quedar en cueros, para no achicharrarse. Jesús compra unos prismáticos caros.