POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

15 sept 2024

QUINCE ABRÍS / QUINCE ABRILES


Vaia domingo leva: todo o día agradecendo felicitacións ridículas nas redes sociais e por whatsapp. En ningún aniversario anterior recibira tantas. Pero a máis importante non chega. Nin ela nin el; porque lle valería perfectamente un bico en persoa... Ás agachadas, claro, que ninguén sabe o seu. Por iso non para de facer viaxes ó balcón, coa esperanza de velo aparecer pola beirarrúa. Seus pais empezan a desconfiar e resúltalle moi complicado seguir inventando escusas. Acórdase de Julieta: que sorte tiña a tipa, a ela non a facían esperar tanto! Decide que xa está ben de facer o ridículo; asomarase por última vez. E velaí vén o mozo, rodeado dun grupo de músicos, cun ramallete de flores nunha man e unha caixiña na outra.

Romeo, que fas?!!

Romeo? Estás ben, bonita?

Nin ben nin mal: desaparece como unha exhalación, morta de vergonza. Encerrada no seu cuarto, chora o que non está escrito. E perde as cántigas desafinadas da tuna improvisada, o anel de bixutería e unhas fermosas margaridas silvestres.


Imaxe procedente de internet

Menudo domingo lleva: todo el día agradeciendo felicitaciones cursis en las redes sociales y por whatsapp. En ningún cumpleaños anterior había recibido tantas. Pero la más importante no llega. Ni ella ni él; porque le valdría perfectamente un beso en persona... A escondidas, claro, que nadie sabe lo suyo. Por eso no para de hacer viajes al balcón, con la esperanza de verlo aparecer por la acera. Sus padres empiezan a mosquearse y le resulta muy complicado seguir inventando excusas. Se acuerda de Julieta: ¡qué suerte tenía la tía, a ella no la hacían esperar tanto! Decide que ya está bien de hacer el ridículo; se asomará por última vez. Y hete ahí que aparece el mozo, rodeado de un grupo de músicos, con un ramillete de flores en una mano y una cajita en la otra.

¡Romeo, ¿qué haces?!

¿Romeo? ¿Estás bien, preciosa?

Ni bien ni mal: desaparece como una exhalación, muerta de vergüenza. Encerrada en su cuarto, llora lo que no está escrito. Y se pierde los cánticos desafinados de la tuna improvisada, el anillo de bisutería y unas preciosas margaritas silvestres.



14 sept 2024

CI

 

Imaxe procedente de internet

Os resultados do profesorado foron catastróficos. Aplicáranlles, por orde ministerial, os tests psicométricos deseñados para os seus alumnos.

 


Los resultados del profesorado fueron catastróficos. Les habían aplicado, por orden ministerial, los test psicométricos diseñados para sus alumnos.

 

7 sept 2024

INTENTO

 recitado

 Esperto en modo poeta.                                                                                                                       Desexo almorzar con zume de palabras pretensiosas.                                                                          Hai que escolmalas primeiro para despois espremelas.            

As doces, unhas poucas,                                                                                                                repugnan.                                                                                                                                                       As outras, case todas,                                                                                                                          irritan.                                   

Cando pretendo tragalas,                                                                                                                      fanme vomitar en seco con estómago baleiro,                                                                             deixando doída a gorxa e na boca sabor a fel.                           

Debo esquecerme delas.                                                                                                                    Desisto.                                                                                                                                                    Leite e pan coma sempre.                                                                                                                  Recúo.   

   

Imaxe procedente de internet

Tócame reflexionar.            

Estou facendo algo? Cero.

Pero eu escribo! Parvadas.

Menos mal, teño eximente:

devezo por ser poeta. 

 


Despierto en modo poeta.                                                                                                                     Quiero desayunar zumo de palabras pretenciosas.                                                                                Hay que elegirlas primero para después exprimirlas.               

Las dulces, unas pocas,                                                                                                                               repugnan.                                                                                                                                                        Las otras, casi todas,                                                                                                                                     irritan.                   

Cuando pretendo tragarlas,                                                                                                                         me hacen vomitar en seco con estómago vacío,                                                                               queda herida la garganta y en la boca sabor a hiel.                   

Debo olvidarme de ellas.                                                                                                                   Desisto.                                                                                                                                                      Leche y pan como siempre.                                                                                                                    Reculo.         

                        

       Me toca reflexionar.            

 ¿Estoy haciendo algo? Cero.

¡Pero yo escribo! Bobadas.

Menos mal, tengo eximente:

 suspiro por ser poeta.