POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

19 may 2018

ASOMBRADO


Resignárase á súa presenza, a calquera hora do día ou da noite, con luz ou sen ela. Soportaba dignamente o  alcume de  Malasombra. Os nenos do barrio xogaban a pisarlla, mesmo con chuvia. Sempre o seguía unha  caterva de raparigos que competían por uns centímetros de sombra andante. Isto chegou a angustialo, tanto que restrinxiu as saídas. Se era imprescindible ausentarse da casa, facíao polo garaxe e no coche. Cando algún asunto o obrigaba a pisar a rúa, corría como un galgo para non ser alcanzado. 

Hoxe ocorre algo insólito. Na súa fuxida desesperada, cargando angurias e paraugas, vira a cabeza para ver a que distancia veñen os seus perseguidores; estráñase de que ninguén o siga. Minora o paso e continúa camiñando, sen esquecer a cautela. De súpeto, descobre que a súa sombra perenne desapareceu. Respira aliviado. 

Pouco lle dura a alegría. Pola embocadura dunha rúa, avanza cara a el a silueta negra e  hipnótica dunha nena, cos pés apuntando en dirección contraria á marcha. Parece un adhesivo na parede, feita de dúas pezas pegadas pola cintura; cada metade, con orientación oposta. Ó tentar fuxir, un  tropel de rapaces inmobilízao.




(Imaxe procedente de internet)

Se había resignado a su presencia, a cualquier hora del día o de la noche, con luz o sin ella. Soportaba dignamente el mote de Malasombra. Los niños del barrio jugaban a pisoteársela, incluso con lluvia. Siempre lo seguía una caterva de muchachos que competían por unos centímetros de sombra andante. Esto llegó a agobiarlo, tanto que restringió las salidas. Si era imprescindible ausentarse de casa, lo hacía por el garaje y en coche. Cuando algún asunto lo obligaba a pisar la calle, corría como un galgo para no ser alcanzado. 

Hoy ocurre algo insólito. En su fuga desesperada, cargando angustia y paraguas, gira la cabeza para ver a qué distancia vienen sus perseguidores; se extraña de que nadie lo siga. Aminora el paso y continúa caminando sin bajar la guardia. De repente, descubre que su sombra perenne ha desaparecido. Respira aliviado. 

Poco le dura la alegría. Por una bocacalle, avanza hacia él la silueta negra e hipnótica de una niña, cuyos pies apuntan en dirección contraria a la marcha. Parece una pegatina en la pared, hecha de dos piezas pegadas por la cintura; cada mitad, con orientación opuesta. Al intentar huir, un tropel de chavales lo inmoviliza.

                                                                                                              Texto creado para ENTC

No hay comentarios: