POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

26 may 2018

NON É CONTO / NO ES CUENTO


Rosa fai honor ao seu nome: non hai moza máis vizosa e admirada na aldea, aínda que dane cando pica coas súas palabras espidas.

Desde hai unhas semanas, non é a mesma, está pálida. A progresiva mingua de peso e o deterioro físico son evidentes. Os veciños especulan; os médicos non atopan xustificación razoable a tal decaemento. Seus pais, preocupados, aprémana con preguntas que ela non sabe responder. Só o avó intúe o que realmente sucede. Nunha sobremesa, ármase de valor e cóntao. A familia repróchalle que veña con lendas de vello en momentos tan delicados. Desgustado, xura que el poñerá remedio. 
Algo antes da medianoite, sae con sixilo da casa, disfrazado para que a neta non o recoñeza. Nun cruzamento de camiños, espéraa. Non tarda en percibir sons de campaíña, rezos fúnebres e cheiro a cera queimada: a Santa Compaña acércase. Á fronte desta comitiva de ánimas, Rosa fai de Estadea portando unha gran cruz e un caldeiro de auga bendita, que el lle arrebata con decisión.

A moza mellora con rapidez. Por fortuna, non lembra absolutamente nada das súas peregrinacións nocturnas. O avó vaise apagando pouco a pouco. 

                                        (Imaxe procedente de internet)

Rosa hace honor a su nombre: no hay moza más lozana y admirada en la aldea, aunque dañe cuando pincha con sus palabras desnudas.

Desde hace unas semanas, no es la misma, está pálida. La progresiva merma de peso y el deterioro físico son evidentes. Los vecinos especulan; los médicos no encuentran justificación razonable a tal decaimiento. Sus padres, preocupados, la atosigan con preguntas que ella no sabe responder. Solo el abuelo intuye lo que verdaderamente sucede. En una sobremesa, se arma de valor y lo cuenta. La familia le reprocha que venga con leyendas de viejo en momentos tan delicados. Disgustado, jura que él pondrá remedio. 

Algo antes de medianoche, sale sigiloso de la casa, disfrazado para que la nieta no lo reconozca. En un cruce de caminos, la espera. No tarda en percibir tañidos de campanilla, rezos fúnebres y olor a cera quemada: la Santa Compaña se acerca. Al frente de esta comitiva de ánimas, Rosa hace de Estadea portando una gran cruz y un cubo de agua bendita, que él le arrebata con decisión.


No hay comentarios: