POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

2 feb 2014

VIOLETUS BEGOEDIS


Begoña e a súa amiga, mestras de profesión e micólogas de pacotilla, despois de varias saídas infrutuosas por paraxes habituais, cambian de rumbo. Equipadas co instrumental pertinente, incluídos navalla con cepillo incorporado e angazo telescópico de fabricación doméstica, bótanse á estrada na procura da fraga encantada, seguindo as instrucións dun vello cazador.

Non sen atrancos, chegan, por fin, á meta. Efectivamente, é un fantástico monte con abundantes piñeiros e caducifolias, ideal para que os fungos medren a pracer. E así é: hainos de tódalas formas e cores, ¡pero ningún para o cesto!

Exhaustas e desalentadas, xa de retirada, tropezan cun grupo espectacular de cogomelos morados. Non logran identificalos; poderían ser lepistas ou cortinarius, pero non o parecen. ¿E se fosen unha especie descoñecida? ¿E se o achado as convertese algún día en protagonistas do libro gordo de micoloxía? Antes de abandonar semellante tesouro, sácanlle fotos desde tódolos ángulos e bautízano, empregando a tal efecto fragmentos dos seus propios nomes, por se pasan á historia…

Xa na casa, e mentres non indagan o protocolo a seguir, deciden patentar o seu descubrimento nun microrrelato de concurso.




Begoña y su amiga, maestras de profesión y micólogas de pacotilla, después de varias salidas infructuosas por parajes habituales, cambian de rumbo. Pertrechadas con el instrumental pertinente, incluidos navaja con cepillo incorporado y rastrillo telescópico de fabricación doméstica, se echan a la carretera en busca del bosque encantado, siguiendo las instrucciones de un viejo cazador.

No sin dificultades, llegan, por fin, a la meta. Efectivamente, es un fantástico monte con abundantes pinos y caducifolios, ideal para que los hongos crezcan a sus anchas. Y así es: los hay de todas las formas y colores, ¡pero ninguno para el cesto!

Exhaustas y desalentadas, ya de retirada, tropiezan con un grupo espectacular de setas moradas. No logran identificarlas; podrían ser lepistas o cortinarius, pero no lo parecen. ¿Y si fuera una especie desconocida? ¿Y si este hallazgo las convirtiera algún día en protagonistas del libro gordo de micología? Antes de abandonar semejante tesoro, lo fotografían desde todos los ángulos y lo bautizan, utilizando para ello fragmentos de sus propios nombres, por si pasan a la historia…

Ya en casa, y mientras no averiguan el protocolo a seguir, deciden patentar su descubrimiento en un microrrelato de concurso.


2 comentarios:

rascacheira dijo...

Tal cal pura biografía!
Unha parte da begoedis.

Edita Nogueira Tallón dijo...

Bueno, tal cal... tal cal... Ó final ten un pouco de conto, non? :-)