POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

26 may 2012

POBRE HOME / POBRE HOMBRE

Por sendas esgrevias,
entre gabias e fervenzas,
aba arriba vai xemendo
o pastor cheo de medo.

Nunca soubo de temores,
máis valente nunca houbo,
e agora foxe asustado.

Agora quere agocharse,
máis aínda: gorecerse
no cume dalgún outeiro.


Manuel está afeito ós tronos,
ó estalido dos ramallos secos,
ó chirlo dos paxaros todos,
ó zunido das árbores co vento,
ó ronquido do seu can vello…
Pero este monótono rumor,
este continuo fungar
desespérao, faino rabiar.


-Tranquilo, Manuel. É o mar.
-¿Qué mar? Aquí non hai.
Eu nunca o vin, 
nin sequera o sentín.
-É o teu mar.
Está na túa imaxinación, 
no teu medo a morrer…sen velo.


Manuel cala descrido
e cantaruxa lixeiro
para afogar a pena
e disfrazar sentires.
Calan todos.
Todos saben de que pé coxea…


(Imaxe baixada de internet)





Por sendas abruptas
entre zanjas y cascadas,
cuesta arriba va gimiendo
el pastor lleno de miedo.

 Jamás supo de temores,
más valiente nunca hubo,
y ahora huye asustado.

Ahora quiere esconderse,
mejor aún: guarecerse
en la cumbre de un otero.

Manuel controla los truenos,
el estallido de ramaje seco,
el gorjeo de los pájaros todos,
el zumbido de áboles al viento,
el ronquido de su perro viejo…
Pero este monótono rumor,
este continuo bufido
lo desespera, lo hace rabiar.

-Tranquilo, Manuel. Es el mar.
-¿Qué mar? Aquí non hay.
Yo nunca lo vi,
ni siquiera lo sentí.
-Es tu mar.
Está en tu imaginación,
en tu miedo a morir…sin verlo.
  
Manuel calla receloso
y canturrea ligero
para ahogar la pena
y disfrazar sonidos.
Callan todos.
Todos saben de que pie cojea…



5 comentarios:

Edita Nogueira Tallón dijo...

Xustificación da etiqueta desta entrada: o poema foi feito para os alumnos, para traballar un determinado vocabulario.

Eutimos dijo...

Supongo que al efecto de trabajar vocabulario, sería muy útil, pero es muy angustioso y dramático. No sé qué comentaron los alumnos, me gustaría conocer sus impresiones. ¿De que edades son?

Edita Nogueira Tallón dijo...

Eran de 11 e 12 anos. Xa hai anos que foi pero creo recordar que non comentaron nada, non o entenderon ben. Non foi acertado, resultoulles difícil. Xa non o utilicei nunca máis.

rascacheiro dijo...

E non llelo explicaches??? Co bonito que é...............

Edita Nogueira Tallón dijo...

¡Pois claro! Pero...