ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:
“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente: Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.
“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.
Hay estudios que hablan de componentes genéticos, pero el trastorno de personalidad como psicopatía solo se debe diagnosticar en la edad adulta. En el niño hay que prestar mucha atención al ambiente y entorno ya que él se manifiesta más facilmente por conductas que verbalmente y la conducta destructiva encubre en muchos casos la impotencia y desesperación ante lo inevitable que le daña. A veces también se tratade una depresión infantil que no se expresa como la del adulto. A mi el mini relato y la imgen ilustrativa me hicieron pensar en un niño muy desgraciado de verdad
10 comentarios:
No supo, no pudo, expresar de otra forma el horror que se vivía en su hogar. Nadie supo, nadie pudo escucharle.
Seguramente. Ou, se cadra, o que non vivía e que debería vivir na súa casa, precisamente, e non nun aparcadoiro de nenos????
AHHHHHHHHHH!!!!!!!!!
De verdade sempre está o ambiente detrás dun maltratador?
Supoño que será un conxunto de circunstancias: a familia, os xenes, o ambiente... Coma todo.
Hay estudios que hablan de componentes genéticos, pero el trastorno de personalidad como psicopatía solo se debe diagnosticar en la edad adulta. En el niño hay que prestar mucha atención al ambiente y entorno ya que él se manifiesta más facilmente por conductas que verbalmente y la conducta destructiva encubre en muchos casos la impotencia y desesperación ante lo inevitable que le daña. A veces también se tratade una depresión infantil que no se expresa como la del adulto. A mi el mini relato y la imgen ilustrativa me hicieron pensar en un niño muy desgraciado de verdad
Sigo sorprendéndome dos comentarios tan ricos que saen de catro palabras mal escritas dun mini relato. Grazas.
Pois a min ese neno dáme medo.
Tranquila que non é de verdade, é un conto!
Que va, que va!!! A putada é que ás veces non é un conto...
Publicar un comentario