Freguei ben os ollos
e seguía a tentarme.
Pensei que morrera
e que estaba no ceo.
¿Será Deus azul?
Freguei ben os ollos
e seguía ós meus pés.
Botei a correr
tirei os zapatos
metinme na auga
deixeime enchoupar
chorei de emoción…
Estaba no mar
por primeira vez.
E vestinme de sal.
Pensé que soñaba.
Restregué los ojos
y seguía tentándome.
Imaginé la muerte
y que estaba en el cielo.
¿Será Dios azul?
Restregué los ojos
mas seguía a mis pies.
Eché a correr
perdí los zapatos
entré en el agua
me dejé calar
lloré de emoción...
Estaba en el mar
por primera vez
Y me vestí de sal.
9 comentarios:
As Catedrais?
Pois si. Aguda, eh...
Aínda que a miña primeira vez foi na Coruña.
E vestinme de sal...
que ben me fas sentir...con estas cousas!
¡Non sabes como me alegro! Eu si que me sinto ben con comentarios así. Ás veces dúas palabras compensan mil desacougos.
A túa primeira vez foi na Coruña?
Conta, conta...
Pois a miña primeira vez foi en Riazor, cando tería uns oito aniños. E despois crucei en lancha ata a praia de Santa Cristina. Para rematar o día, perdinme entre os tiovivos das festas de Mª Pita. Esa media hora de angustia é o que máis recordo.
Bueno...que me contas?!
Non imaxino esa media hora de angustia que pasaron teos pais.
Se cadra foi algo menos, pero a min rendeume unha eternidade. Fora o tempo que fora, pasárono tan mal coma min polo menos, iso seguro.
Moitíiiiiiiiiisimo mellor!!! Onde vas parar??? O son do mar... e ese verso final...
Publicar un comentario