POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

9 nov 2010

NON ME ACUBILLES TANTO / NO ME PROTEJAS TANTO

                                                                                                                      
Sobria beleza, sen florituras.                                                       
Impoñente, pero fráxil.                                                                                           
A túa cor, o verde:
de esmeralda, de esperanza.
Ou simple provocación.
Puro contraste.
Feminina. Nai xenerosa
de doces e tenros fillos
que te redimen.
Cos pés na terra.
Amplas e rudas mans,
brazos de serpe.
Tentas
atraes
envolves
protexes
asombras…
Obsesiónasme.

Adórote, figueira miña.
Quero reencarnarme en ti.



                    Sobria belleza, sin florituras.
                         Imponente, pero frágil.
                              Tu color, el verde:
                                   de esmeralda, de esperanza.
                                        O simple provocación.
                                             Puro contraste.
                                                  Femenina. Madre abnegada
                                                       de dulces y tiernos hijos
                                                            que te redimen.
                                                                 Pies en la tierra.
                                                                      Amplias y rudas manos,
                                                                           brazos serpiente.
                                                                                Tientas
                                                                                     atraes
                                                                                          envuelves
                                                                                               proteges
                                                                                                    asombras...
                                                                                                         Me obsesionas.

                                                                            Te adoro, higuera mía.
                                                                            Quiero reencarnarme en ti.

10 comentarios:

suaseiras dijo...

Preciosa...
Tamén a imaxe.
Seras reencarnada, ou ti en ela, ou ela en ti
Seguro.

Edita Nogueira Tallón dijo...

Precioso... Non esperaba que suaseiras dixera algunha vez que lle gustaba un poema (risas).
Ten coidado, que son viciosos como os cogomelos...

Anónimo dijo...

Umhhh... as figueiras nunca foron do meu agrado... atópoas algo ... como dicir sen molestar?? algo... falsas??? jejeje...

Edita Nogueira Tallón dijo...

Iso é porque non as coñeces ben (risas). Non son falsas porque non enganan a ninguén, xa todo mundo sabe como son, non dan sorpresas, son auténticas, sen adobíos...Dan o que teñen, sempre, con fartura. E cando vén o frío, éspense da súa sobria fermosura para non eclisar o Sol de inverno ¿Que máis se lle pode pedir?

Rascacheira dijo...

Arre, demo!!! Todo iso son? E eu pensando mal... aínda que recordo quen rompeu unha perna por subir nela e cando máis animada estaba a cousa (un cestiño xa cheo de figos), unha póla rachou -como o cristal!- e... !!!

Edita Nogueira Tallón dijo...

Non me estraña, a avaricia rompe o saco, ou incluso as pernas..., polo que se ve. Seguro que lle fixo un favor: para outra vez andaría con máis tino e se cadra aforrou romper algo máis importante. A figueira é tan sabia...

suaseiras dijo...

Ai! Madoé que afinidade tes ti con esta árbore..que sexa por moito tempo.

Edita Nogueira Tallón dijo...

¡Ai, suaseiras,canta retranca...!

Rascacheira dijo...

Moi ben empastada a música co recitado. Moito luxo para unha figueira tan ... sobria? :-)

Edita Nogueira Tallón dijo...

Todo é pouco para a sobria figueira, que tanto nos dá.