 |
| (ACRÍLICO SOBRE PAPEL, de Carmen López) |
Cando a xuventude corre, e a vellez, tan afastada, se achega coa présa do medo. Cando ós vinte e cinco anos xa te sentes vella porque es máis nena ca nunca e non queres deixar de selo. Cando o amor é tan forte que te amarra e non fas nada por librarte. Cando desexas vivir sempre e xa viviches un ano de sempre… Cando estás máis viva, sentes máis próxima a morte.
Cuando
la juventud corre, y la vejez, tan lejana, se acerca con la prisa del
miedo. Cuando a los veinticinco años ya te sientes vieja porque eres
más niña que nunca y no quieres dejar de serlo. Cuando el amor es
tan fuerte que te amarra y no haces nada por liberarte. Cuando deseas vivir
siempre y ya has vivido un año de siempre... Cuando
estás más viva, sientes más próxima la muerte.
6 comentarios:
… Cando estás máis viva, sentes máis próxima a morte.
Quedei cavilando.Será que cando pensas na morte, queres sentirte moi viva...??
Paradoxo!!
Non sei... A miña intención era dicir que cando vives intensamente, cando es consciente de que podes perder esa nova sensación de plenitude, temes podela perder en calquera momento. Claro que para pensar así, hai que ter un xen retorcido. Tranquila, a ti non che pasará... Ja ja ja.
Gracias por utilizar mi imagen de la mujer zen.
Así que zen... O tema non vai por aí, pero a imaxe gústame moito e por iso a puxen. Grazas a ti.
Vaia esta imaxe como homenaxe e recordo da miña amiga virtual Carmen López, que tanto ben me fixo nestes case dous anos de relación a distancia. Este blog quedará coxo sen os seus comentarios.
Desde esa outra dimensión onde te atopes, ilumíname o camiño, como facías en vida coas túas sabias explicacións.
Síntoo moito.
Dende a outra dimensión, xa non é igual....Botareina en falta.
Publicar un comentario