POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

7 ene 2013

O CORPO DO DELITO / EL CUERPO DEL DELITO


Sabía que o home a enganaba con outra, pero necesitaba probas. Intuición e recursos de muller ferida permitíronlle saber que se verán á noitiña naquela cala recóndita onde, hai anos, bicou ó seu marido por primeira vez, e que ela, ata hoxe, consideraba exclusiva dos dous.

Con antelación, agárdaos agachada detrás dunha matogueira. A Lúa, cómplice maliciosa, aparece puntual para levantar acta. Despois de garatuxas e bicos, os amantes íspense e introdúcense na auga, dando renda solta á súa paixón. Sen dubidalo, sae sixilosa do escondedoiro e requisa toda a vestimenta masculina.

Xa na casa, só lle queda esperar acontecementos. A noite faise eterna. Por fin, soa o teléfono: o seu esposo atópase hospitalizado por hipotermia e rógalle que lle leve roupa. Cóntalle unha historia rocambolesca que ela finxe crer.


Con urxencia, acode á clínica portando as prendas substraídas horas antes.

(Imaxe baixada de internet)
Sabía que él la engañaba, pero necesitaba pruebas. Intuición y recursos de mujer herida le han permitido averiguar que se verán al anochecer en aquella cala recóndita donde, hace años, besó a su marido por primera vez, y que ella, hasta hoy, consideraba exclusiva de los dos.

Con antelación, los espera agazapada tras unas matas. La Luna, cómplice maliciosa, aparece puntual para levantar acta. Después de arrumacos y  besos, los amantes se desnudan y se introducen en el agua, dando rienda suelta a su pasión. Sin dudarlo, sale sigilosa del escondrijo y requisa toda la vestimenta masculina.

Ya en casa, sólo le queda esperar acontecimientos. La noche se hace eterna. Por fin, suena el teléfono: su esposo se encuentra hospitalizado por hipotermia y le ruega que le lleve ropa. Le cuenta una historia rocambolesca que ella finge creer.


Con premura, acude a la clínica portando las prendas substraídas horas antes. 


3 comentarios:

Eutimos dijo...

Me imagino la cara del marido. Buena jugada, ja, ja.

suaseiras dijo...

Eu tampouco lle perdoaría, mira que non hai sitios...
Mentes frías para casos quentes!!! :)))

Edita Nogueira Tallón dijo...

O dito: estás moi inspirada. Préstache trasnoitar... :-)