Habito na escuridade.
Camiño desorientada
entre a néboa, que me
envolve.
Respiro negra ausencia;
aliméntome de pena,
que me enche, que me
afoga.
Vivir é un duro traballo;
razoar, un esforzo
inútil.
Non podo máis ca pensar
no que foi e non será.
 |
(Imaxe baixada de
internet)
|
Non atopo acougo nas
bágoas
nin a saída do inferno,
porque xa non me alumean
eses teus ollos serenos.
Desde que non me acompañan
eses olliños de mel,
deixou de xirar o mundo,
deixei de avanzar con el.
Habito en la oscuridad.
Camino desorientada
entre la niebla, que me
envuelve.
Respiro negra ausencia;
me alimento de tristeza,
que me llena, que me
ahoga.
Vivir es un duro trabajo;
razonar, un esfuerzo inútil.
No puedo más que pensar
en lo que fue y no será.
No encuentro calma en
las lágrimas
ni salida del infierno,
porque ya no me iluminan
esos tus ojos serenos.
Desde que no me acompañan
esos ojitos de miel,
dejó de girar el mundo,
dejé de avanzar con él.
(Creado para A FESTRA DA PALABRA do CPI Castro Baxoi)
6 comentarios:
¡Tan lleno de nostalgia, tan triste, tan estremecedor en tu voz!
Pero no entiendo lo de "didactico".
Sabía que non se entendería... Explícome: foi feito para un festival que leva a cabo tódolos anos o meu marido no colexio cos alumnos da ESO. Necesitaba un poema no que aparecese unha expresión en concreto e saíume isto. Como foi feito para a escola, por iso esa etiqueta. Se cadra, despois dun tempo, cámbiolla.
Grazas.
Xa que se menciona o etiquetado, ás veces, téñome fixado e preguntado: Por que esta etiqueta...?? Pero claro, como cada un ou unha lle damos a interpretación que nos peta....
Un susurro de ausencia!
Moi chulo.
Estás feita unha poeta: "susurro de ausencia", que ben che quedou... :-)
O de "susurro" ía polo recitado.
O do "poeta", deixocho a ti.
Xa, xa, pero aínda así é poético o que dis. A poesía pode estar en moitos sitios, non só nunha reste de liñas cortadas en "finas lonchas", como dixo alguén.
Publicar un comentario