POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

28 ene 2013

HEMORRAXIA INTERNA / HEMORRAGIA INTERNA


(Imaxe baixada de internet)


Segue chovendo.
Por moito que insista
non vai desfacer esta pedra.
Cos anos, cos golpes,
co frío, coa pena…
medroulle por fóra
un limo, unha tona esvaradía,
unha codia protectora
contra a tenaz erosión
das bágoas  corrosivas.
Pero non contra gretas internas
que laian, que supuran,
que sangran sen contención.




Sigue lloviendo.
Por mucho que insista
no deshará esta piedra.
Con años, con golpes,
con frío, con pena...
le creció por fuera
un limo, una piel resbaladiza,
una capa protectora
contra tenaz erosión
de lágrimas corrosivas.
Pero no contra grietas internas
que escuecen, que supuran,
que sangran sin contención.


7 comentarios:

Nandina dijo...

Una piel fina por fuera....
Tremendo!!!

Ola a todos e a todas de iste blog, en especial, a súa protagonista.
Quero que conste(por favor, que non se interprete mal)que o sigo en silencio..., pido disculpas polo lo aproveitamento do mesmo sen dar nada a cambio, nin as grazas.
Preguiza en persoa (palabra que, como outras moitas me aprendiches)

Me preocupa el colchón, donde más que nunca descansa tu pesimismo, ese mismo que siempre le dabas una pequeña tregua en tus relatos Y ÚLTIMAMENTE ni tregua ni ocho cuartos. Yo, sigo disfrutando de todos ellos por la fuerza que transmiten...GRACIAS MADOE.

Edita Nogueira Tallón dijo...

¡Ola Nandina! ¡Que alegría lerte de novo! ¡E en dous idiomas! ¿De onde será esta planta misteriosa...?:-)

Que grazas nin que grazas!!!!! Grazas a vós por botarlle un vistazo a este escaparate no que me expoño. Ás veces, con traxe de festa; outras, espida, morta de frío, como manequí agardando roupa nova no cambio de tempada.

Eutimos dijo...

Totalmente de acuerdo con Nandina, el registro de amargura se filtra en todas las aportaciones. Todas llenas de poesía, eso si. Esperamos que pronto renazca la esperanza.

Edita Nogueira Tallón dijo...

Vaaaale, de acooordo. Intentarei abrir a ventá un pouquiño a ver se se se vai coando a esperanza, a alegría, a paz... Alomenos, cando chegue a primavera, a luz terá por onde entrar.

suaseiras dijo...

Se abres a ventá, que non sexa moito,non vaia ser que se marche a inspiración....!!!!!

suaseiras dijo...

Saúdos e apertas Nandina, canto tempo!!!

Edita Nogueira Tallón dijo...

Tranqui, Suaseiras, que mentres vaia frío e chova así, as ventás, e ata as contras, cerradas a cal e pedra.:-)