POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

16 nov 2024

COMPOSTA E CON SOPA / COMPUESTA Y CON SOPA

Maquillada e vestida de gala, cruza a porta acristalada do restaurante máis caro da cidade. O espello do vestíbulo confírmalle que está perfecta e entra directamente  ó comedor, onde a espera unha mesa reservada para dous. Bótalle unha ollada á carta e alégrase de que aínda sigan ofrecendo o menú daquel día inesquecible. Completamente segura de acertar, decide pedir o mesmo ca entón. Solicita ó camareiro que vaia servindo o primeiro prato, xa que o outro comensal chegará enseguida. A fumarenta crema de brócoli, enriquecida con queixo azul e labras de xamón crocante, abre o apetito ó máis desganado; aínda que a ela, sobre todo, prodúcelle nostalxia. Segundo van pasando os minutos, a calor do manxar e a esperanza desvanécense ó unísono. Dúas bágoas, só dúas, caen sobre a sopa intacta. Pide a conta e sae, esforzándose por manter a compostura.

Imaxe procedente de internet



Maquillada y vestida de gala, cruza la puerta acristalada del restaurante más caro de la ciudad. El espejo delvestíbulo le confirma que está perfecta y entra directamente al comedor, donde la espera una mesa reservada para dos. Le echa un vistazo a la carta y se alegra de que todavía sigan ofreciendo el menú de aquel día inolvidable. Completamente segura de acertar, decide pedir lo mismo que entonces. Solicita al camarero que vaya sirviendo el primer plato, ya que el otro comensal llegará enseguida. La humeante crema de brócoli, enriquecida con queso azul y virutas de jamón crujiente, abre el apetito al más desganado; aunque a ella, sobre todo, le produce nostalgia. Según van pasando los minutos, el calor del manjar y la esperanza se desvanecen al unísono. Dos lágrimas, sólo dos, caen sobre la sopa intacta. Pide la cuenta y sale, esforzándose por mantener la compostura.


No hay comentarios: