POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

15 jul 2024

MAR DE AMORES


Asómase soa polo zapón para ver amencer. Despois, escoita enfeitizada ó seu esposo asubiando, de puro gusto, o bolero dos dous, mentres arrastra as redes ateigadas de peixes agonizantes; e comerán xuntos o guiso que ela mesma preparará a bordo coma sempre, antes de regresar ó porto onde os agarda, impaciente, o seu neno. Ese que xa non o é desde hai tempo, o que viu morrer de pena a un pai rudo, incapaz de soportar a cegueira repentina da súa muller. O mesmo fillo que agora saca a pasear a nai no vello barco de pesca para que a emoción dos recordos lle ilumíne o rostro apagado.



Imaxe procedente de internet
                                         

Se asoma sola por la escotilla para ver amanecer. Luego, escucha embelesada a su esposo silbando, de puro gusto, el bolero de los dos, mientras arrastra las redes colmadas de peces agonizantes; y comerán juntos el guiso que ella misma preparará a bordo como siempre, antes de regresar a puerto donde los espera, impaciente, su niño. Ese que ya no lo es desde hace tiempo, el que vio morir de pena a un padre rudo, incapaz de soportar la ceguera repentina de su mujer. El mismo hijo que ahora saca a pasear a la madre en el viejo barco de pesca para que la emoción de los recuerdos le ilumine el rostro apagado.



No hay comentarios: