POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

27 ago 2019

O MUIÑEIRO / EL MOLINERO



Manuel non tivo máis nana có son do rodicio, nin perfume infantil distinto do recendo a fariña fresca. Criouse á sombra da friaxe. Escusou agardar pola vellez para ver o cabelo tinguido de branco ou saber o que é a reuma. Seus pais moeron arreo, loitaron para que o fillo tivese un futuro. Pero de nada valeron os estudos e distintos intentos profesionais: Manuel levaba o muíño no sangue e nunca se deu desintoxicado de tal dependencia. Herdou o oficio sen remedio. E quedou solteiro porque as mulleres que roldou celábanse da auga do caneiro. Cando as pernas deixaron de mantelo en pé e a cabeza se esqueceu de rexer, as moas de pedra non deron máis voltas. Pouco tardou en finar. De tódalas historias que meu avó me contaba, ningunha lembro tan ben coma esta.

Hoxe, buscando cogomelos, atopei o muíño. Coa axuda dun pau e a navalla, fun abrindo camiño entre as silvas que o camuflan. A porta atrancada impediume o acceso, pero puiden axexar por un burato. Xuro que o muíño andaba, producindo un monótono xemido que me estarreceu. Cando dei comprobado que polo inferno non entraba unha pinga de auga, fuxín o máis lixeiro posible, obviando o tremor das pernas.


(Imaxe procedente de internet)


Manuel no tuvo más nana que el son del rodezno, ni perfume infantil distinto del aroma a harina fresca. Se crió a la sombra del frío húmedo. No precisó esperar por la vejez para ver el cabello teñido de blanco o saber lo que es el reuma. Sus padres molieron a destajo, lucharon para que el hijo tuviera un futuro. Pero de nada valieron los estudios y distintos intentos profesionales: Manuel llevaba el molino en la sangre y nunca pudo desintoxicarse de tal dependencia. Heredó el oficio sin remedio. Y quedó soltero porque las mujeres que rondó se celaban del agua del caño. Cuando las piernas dejaron de mantenerlo en pie y la cabeza se olvidó de regir, las muelas de piedra no dieron más vueltas. Poco tardó en fallecer. De todas las historias que mi abuelo me contaba, ninguna recuerdo tan bien como esta.  

Hoy, buscando setas, encontré el molino. Con la ayuda de la navaja y un palo, fui abriendo camino entre las zarzas que lo camuflan. La puerta atrancada me impidió el acceso, pero pude acechar por un agujero. Juro que el molino andaba, produciendo un monótono gemido que me estremeció. Cuando logré comprobar que por el bocín no entraba una gota de agua, huí lo más ligero posible, obviando el temblor de las piernas.


No hay comentarios: