POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

4 feb 2017

INTERIORIDADES

  
Coñéceo todo o mundo polo mozo do arradio, como el chama ao aparello que sempre leva consigo. Ninguén na aldea o oíu funcionar xamais, pero non se despega do condenado traste nin para ir á misa. É moi devoto. Ás veces entra na igrexa acompañado da súa escangallada compañeira e tarda horas en saír.

Apareceu hai uns meses, exhausto e farrapento, pedindo pan na primeira vivenda que atopou. Tanta compaixón infundía, que os donos non dubidaron en prestarlle axuda sen receo algún. Despois de proporcionarlle roupa e alimento, acomodárono no alpendre. Permaneceu inmóbil no catre, abrazado ó seu tesouro, máis de vinte e catro horas. Cando espertou, o primeiro que fixo foi preguntar polo párroco. O cura parecía esperalo. Desde entón, vive na casa reitoral.

Hoxe cruceime con el na ribeira. Saloucaba. Estrañado ó velo sen a radio, ousei preguntarlle por ela. Suspirando aínda, conduciume cara ó río. Cando puido, falou.

­—Por fin, cumprín os últimos desexos de miña nai: buscar a meu pai, mantela eternamente unida ó seu vello transistor e enviar as cinzas ó mar que nunca vimos. A corrente prometeu axudarme.



(Imaxe procedente de internet)
Todo el mundo lo conoce por el chico del arradio, como él llama al aparato que siempre lleva consigo. Nadie en el pueblo lo oyó funcionar jamás, pero no se despega del dichoso trasto ni para ir a misa. Es muy devoto. A veces entra en la iglesia acompañado de su destartalada compañera y tarda horas en salir.

Apareció hace unos meses, exhausto y harapiento, pidiendo pan en la primera vivienda que encontró. Tanta compasión infundía, que los dueños no dudaron en prestarle ayuda sin recelo alguno. Después de proporcionarle ropa y alimento, lo acomodaron en el almacén de aperos. Permaneció inmóvil en el camastro, abrazado a su tesoro, más de veinticuatro horas. Cuando despertó, lo primero que hizo fue preguntar por el párroco. El cura parecía esperarlo. Desde entonces, vive en la casa rectoral.

Hoy me crucé con él en la ribera. Sollozaba. Extrañado al verlo sin la radio, osé preguntarle por ella. Suspirando aún, me condujo hacia el río. Cuando pudo, habló.

—Por fin, he cumplido los últimos deseos de mi madre: buscar  a mi padre, mantenerla eternamente unida a su viejo transistor y enviar las cenizas al mar que nunca vimos. La corriente prometió ayudarme.

                                                                                              Creado para ENTC



No hay comentarios: