POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

22 jun 2015

OUTRA PERSPECTIVA / OTRA PERSPECTIVA






(Imaxe baixada de internet)
Aquel ser diminuto que golpeaba a lente dende o outro lado e que aparecía sempre cando levaba unha hora pegado ao telescopio, acabou irritándome. Primeiro pensei que eran alucinacións, froito do esgotamento visual. Pero os golpes, con ritmo diferente cada día, facían descartar visións ou acúfenos. Chegou a desconcentrarme tanto, que pensei en abandonar a miña devoción pola astronomía.

Onte fíxenlle unha trampa: coloquei un manequín no meu lugar habitual fronte ao aparato e instaleime estratexicamente, acompañado duns prismáticos. Xusto aos 60 minutos, apareceu o intruso petando coma sempre, esta vez ao compás dunha muiñeira, no obxectivo dos meus binoculares.





Aquel ser diminuto que golpeaba la lente desde el otro lado y que aparecía siempre cuando llevaba una hora pegado al telescopio, acabó irritándome. Primero pensé que eran alucinaciones, fruto del agotamiento visual. Pero los topetazos, con ritmo diferente cada día, hacían descartar visiones o acúfenos. Llegó a desconcentrarme tanto, que pensé en abandonar mi devoción por la astronomía.

Ayer le hice una trampa: coloqué un maniquí en mi lugar habitual frente al aparato y me instalé estratégicamente, acompañado de unos prismáticos. Justo a los 60 minutos, apareció el intruso golpeando como siempre, esta vez al compás de una muiñeira, en el objetivo de mis binoculares.

                                                                                                                                        Creado  para REC



2 comentarios:

Rafa Olivares dijo...

Buen regate el de tu ser diminuto. Humor del bueno.
Abrazo, Edita.

Edita Nogueira Tallón dijo...

Mil grazas.