POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

10 dic 2014

TITANICFOBIA


(Imaxe baixada de internet)
Non volveu subir a un barco; nin sequera a unha lancha de pedais. En realidade, nunca máis foi capaz de achegarse ó mar. Ata se borrou da piscina municipal. Incluso está pensando en cambiar a bañeira por unha ducha. Todo por culpa da última película que viu, a do famoso transatlántico que ía a pique. Non pisará outra sala de cine na súa vida, aínda que proxecten un filme rodado no deserto almeriense; quen sabe, igual aparece un oasis cunha charca. Ademais non pode borrar da mente aquel camarote, casualmente co mesmo número cá súa casa. E o peor é que, desde que esborranchou o 115 da fachada converténdoo en 776, non lle chegan as cartas do banco. ¡Coa ilusión que lle facían…!




No volvió a subir a un barco; ni siquiera a una lancha de pedales. En realidad, nunca más fue capaz de acercarse al mar. Hasta se borró de la piscina municipal. Incluso está pensando en cambiar la bañera por una ducha. Todo por culpa de la última película que vio, la del famoso transatlántico que se iba a pique. No pisará otra sala de cine en su vida, aunque proyecten un filme rodado en el desierto almeriense; quién sabe, igual aparece un oasis con una charca.  Además no puede borrar de la mente aquel camarote, casualmente con el mismo número que su casa. Y lo peor es que, desde que pintarrajeó el 115 de la fachada convirtiéndolo en 776, no le llegan las cartas del banco. ¡Con la ilusión que le hacían…!

Creado para ENTC

No hay comentarios: