POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

27 oct 2013

NAS ALTURAS / EN LAS ALTURAS


“Atravesaran a capa de nubes e un sol radiante bañaba todo o interior do avión”. Milagrosamente, a súa anguria de viaxeira principiante esfumouse e, en vez de voar, parecíalle que se deslizaban paseniño sobre un infinito e mol chan de algodón. O marido, afeito á rutina das viaxes frecuentes, indiferente, botáballe unha ollada no asento contiguo a un xornal estranxeiro. Procurando molestar o menos posible,  arrimouse a el e deixou que a nova sensación de placidez  a envolvese. Sen decatarse,  pegoulle o sono. Cando espertou, non había nada nin ninguén coñecido arredor.  A carón dela estaba Deus, acariñándoa.


(Imaxe baixada de internet)


“Habían atravesado la capa de nubes y un sol radiante bañaba todo el interior del avión”. Milagrosamente, su angustia de viajera primeriza se esfumó y, en vez de volar, le parecía que se deslizaban suavemente sobre un infinito y mullido suelo de algodón. El marido, acostumbrado a la rutina de los viajes frecuentes, indiferente, ojeaba en el asiento contiguo un periódico extranjero. Procurando molestar lo menos posible, se acurrucó contra él y dejó que la nueva sensación de placidez la envolviera. Sin darse cuenta, se quedó dormida. Cuando despertó, no había nada ni nadie conocido junto a ella. A su lado estaba Dios, acariciándola.
                                                                                               
                                                                                                         Feito para RELATOS EN CADENA, de Cadena Ser                                                           

2 comentarios:

suaseiras dijo...

Unha muller con sono profundo.

Gústame como fias as palabras

Edita Nogueira Tallón dijo...

Gústame que che guste.