POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

22 jul 2012

¡MONTAÑA, POR FAVOR!



(Imaxe baixada de internet)
Coma sempre, despois do baño, tombeime ó sol, intentado, inutilmente, relaxarme. Aquela tarde fatídica o meu verdugo era un rapaz maleducado que disparaba unha odiosa pelota. En varias ocasións, estrelouse contra o meu costado esquerdo. Farta de cuspir areas e tragar bilirrubina, argallei un plan. Aproveitando o gran tamaño da toalla, ocupei só a metade e repreguei o cacho sobrante xunto ó brazo dereito. Con sixilo de ladrón, a miña man destra escavou un burato amplo dabondo. A primeira vez que a bóla  volveu a min, rapidamente dirixina ó foxo, estendín a toalla para ocultala e vireime sobre ela, desaparecendo debaixo do meu ventre como se a tragase a terra. O barullo que armaron nai e fillo buscando o balón prolongouse varias horas. Por razóns obvias, eu non podía erguerme. Aquela noite, tiven que acudir a urxencias con síntomas de insolación. ¡Nunca máis! 




Como siempre, después del baño me tumbé al sol, intentando, inútilmente, relajarme. Aquella tarde fatídica mi verdugo era un chaval maleducado que disparaba una odiosa pelota. En varias ocasiones, se estrelló contra mi costado izquierdo. Harta de escupir arenas y tragar bilirrubina, urdí un plan. Aprovechando el gran tamaño de la toalla, ocupé solo la mitad y replegué el trozo sobrante junto al brazo derecho. Con sigilo de ladrón, mi mano diestra excavó un agujero lo suficientemente amplio. La primera vez que la bola volvió a mí, rápidamente la dirigí al hoyo, extendí la toalla para ocultarla y me giré sobre ella, desapareciendo bajo mi vientre como si se la tragara la tierra. El revuelo que montaron madre e hijo buscando el balón se prolongó varias horas. Por razones obvias, yo no podía levantarme. Aquella noche, tuve que acudir a urgencias con síntomas de insolación. ¡Nunca más!

8 comentarios:

eutimos dijo...

Pues creo que valió la pena la jugada. A la próxima, te provees de un buen tarro de protector solar y vas preparada.

Edita Nogueira Tallón dijo...

Xa..., supoñendo que fose á praia... ja ja ja. Todo conto.

Rascacheira dijo...

Jajajaja... mira que pillabana!!!
E que lista tamén!

suaseiras dijo...

Cantas veces, meu deus...
A pelotiña de marras levantando areas e unha mala leche, que vas dando a volta ata atoparte co enano...que resulta que xa non é tan enano e por riba está moi "bo" Que fas!??

Edita Nogueira Tallón dijo...

Ja ja ja. Pois xogar con el...

suaseiras dijo...

Xa, pero como non che dou tempo a reaccionar...Só che queda cara de gilipollas. Iso era cando ía á praia jajaja.

Edita Nogueira Tallón dijo...

Ah, xa me parecía... Iso era antes..., agora xa reaccionarías doutra maneira, seguro. Se cadra, mandándoo a onde mandou a vella ós netos. :-)

carnota dijo...

A praia ten esas escravitudes e outras que non contas pero sabe tan ben...