POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

10 mar 2012

A VENDA NOS OLLOS / LA VENDA EN LOS OJOS

(Imaxe baixada de internet)






Por fin todos xuntos. O neno non quería vir esta fin de semana tampouco, pero como precisaba cartos, o pobre… A nena vén sempre. Di que a roupa lle senta moito mellor se lle paso eu o ferro. ¡Que filla máis boa! 

O meu home comprara unhas entradas para irmos ó teatro, pero mellor é que llas deamos ós rapaces e, mentres, nós facémoslles unhas croquetas, que tanto lles gustan, para que as leven mañá. Se as queren, que desde que cumpriron os vinte, volvéronse tan independentes…




Por fin todos juntos. El niño no quería venir este fin de semana tampoco, pero como necesitaba dinero, el pobre... La niña viene siempre. Dice que la ropa le sienta mucho mejor si se la plancho yo. ¡Qué buena hija!

Mi marido había comprado unas entradas para ir los dos al teatro, pero es mejor  que se las demos a los chicos y, mientras, nosotros les hacemos unas croquetas, que tanto les gustan, para que las lleven mañana. Si las quieren, que desde que cumplieron los veinte, se han vuelto tan independientes...



8 comentarios:

suaseiras dijo...

Ai, ai,ai...Escravos de nós mesmos!!!

Edita Nogueira Tallón dijo...

Aí falaches...

Eutimos dijo...

¡Cosas de madres!

Edita Nogueira Tallón dijo...

Un mal sin remedio.

Rascacheira dijo...

Si.

carnota dijo...

Visto así, impersonalizado, mete medo. Menos mal que logo eses personaxes teñen cara, e anda o amor maternal/paternal polo medio. Con todo, a certas idades que xa non periga a perpetuidade da especie porque xa son grandiños, debiámonos volver máis intolerantes, ou como se chame iso.

carnota dijo...

A imaxe tan simpática da casiña non cadra moito co texto. Ou tamén nisto hai sorna?

Edita Nogueira Tallón dijo...

Tamén, tamén, todo con premeditación e alevosía...