e nun intre xa é de noite,
cristalizan en espiñas
as inútiles bágoas.
E choro cara a dentro.
![]() |
(Imaxe baixada de internet) |
chega outro día máis gris,
o futuro xa é pasado
disfrazado de presente.
E sigo a chorar dentro.
Cando afogo de impotencia
e de cósmica inxustiza,
a negra desesperanza
trócase dor e xenreira.
Rexeito chorar dentro.
Desexo morrer de pena,
inmolarme en sacrificio
a eses deuses que non creo
por vingarse no meu fillo.
Pero choro por dentro.
Cuando intuía ver luz
y al instante ya es de noche,
cristalizan en espinas
las inútiles lágrimas.
Y lloro hacia dentro.
Cuando esperando señales
llega otro día más gris,
el futuro ya es pasado
disfrazado de presente.
Y sigo llorando dentro.
Cuando asfixio de impotencia
y de cósmica injusticia,
la negra desesperanza
se vuelve dolor y odio.
Rechazo llorar dentro.
Deseo morir de pena,
inmolarme en sacrificio
a eses dioses que no creo
por vengarse en nuestro hijo.
Pero lloro por dentro.
9 comentarios:
Desgarrador. Forte demáis para o meu gusto.
Si, de acordo; pero ás veces as circunstancias ditan, mandan, impoñen...
Dime madooé
si o futuro xa é pasado
disfrazado de presente... (efémero)
como sige a chorar dentro?
(si xa non existe)
Gústache meterme en apuros, eh...Pois direiche que a poesía é tamén iso: palabras, palabras, palabras...
Pero intentarei xustificarme un chisco. Quería dicir que sufría por adiantado o que me esperaba no futuro porque xa sabía que sería igual ca no pasado. Resumindo: pasado + futuro = presente = 0
Temos moita sorte en disfrutar, incluso desafogar cas palabras e mais palabras que pintas tí e outros coma ti de... poesía.
(vamos por bo camiño, suaseiriñas)
Pero...
pasado+presente+futuro=figueira
calma!!
¿? Perdinme, vas ter que resolverme a ecuación a ver se me aclaro...
O conto queda aí.
Ou é que xá te atopaches?
Pois non, aínda non me atopei, pero se o conto queda aí..., que quede, logo.
Pensei que ías entrar ó trapo.....decepcionada? non, son consciente da ventaxa que me levas.
Publicar un comentario