Vive entre dúas portas, unha aberta e outra pechada. Cada día cambia de dirección: ora diríxese cara á aberta para entornala, por se acaso; ora bate de bruzos contra a pechada, por se cede. Ignora que ambas son a mesma, que só na súa fantasía abren ou cerran. En realidade, nin existen. A cordura allea pon valos ficticios ó seu campo, máis altos do que se atreve a saltar. O día que descubra que son de fráxil cristal, que escacharán ó primeiro berro, será libre no medio da nada, do espazo infinito, da inmensidade sen fronteiras. E entón… si botará en falta a porta da súa casa.
Vive entre dos puertas, una abierta y otra cerrada. Cada día cambia de dirección: ora se dirige a la abierta para entornarla, por si acaso; ora se da de bruces con la cerrada, por si cede. Ignora que ambas son la misma, que solo en su fantasía abren o cierran. En realidad, ni existen. La cordura ajena pone vallas ficticias a su campo, más altas de lo que se atreve a saltar. El día que descubra que son de frágil cristal, que romperán en añicos al primer grito, será libre en medio de la nada, del espacio infinito, de la inmensidad sin fronteras. Y entonces… sí echará de menos la puerta de su casa.
(Texto publicado no libro AHÍ ESTÁN... las puertas de Boal / EI TÁN... as portas de Boal)
5 comentarios:
Moi ben!!!!.
Ten moito para pensar.
Bo traballo!!!!!
Moi amable, cogumela. Moitas grazas.
Ummmmhhhh... non sei se me gusta ou non o q contas aí... :-)
O que sí me gusta é a foto, jajajaaaa
Claro, a foto, Sr. Anónimo. jajaja.
Publicar un comentario