Lucía, a filla primoxénita dos Barreiro, era unha rapaza loura de ollos verdes. As trenzas, sempre moi ben peiteadas, chegábanlle ó medio do lombo. Non pesaría máis de trinta quilos; esvelta coma unha xirafa e áxil coma unha lebre. Por estreita que fose a roupa que lle mercase súa nai, sempre lle quedaba frouxa. Pero a ela gustáballe así porque se sentía cómoda, dicía.
Parecía feliz. En cambio, seus pais estaban moi preocupados porque Lucía tiña un problema: xogaba de máis e comía de menos. Só lle gustaban as froitas acedas e zumentas. Se tiñan carabuña, nin as probaba. De peixe ou carne só tomaba o arrecendo, e iso desde lonxe porque na cociña nin entraba. Corría pola fraga detrás dos paxaros horas e horas sen se cansar.
Un día, choutando pola eira, caeu e mancouse nun xeonllo. A ferida era pequena pero os pais aproveitaron para levala ó médico, que xa había moito tempo que non ía. O doutor pediulle que se deitase na padiola e a pobre rapaza botouse a chorar desconsolada, non pola ferida, senón porque non podería xogar por uns días, seguro. Pero cando viu a tremenda xiringa que tiña o médico na man, esqueceuse da ferida e, do brinco que deu, case remata no chan.
─Non te asustes, pero hai que poñerche unha inxección. Se cadra había algún ferro enferruxado por alí e pódese producir unha infección.
─¡Non! ¡Inxeccións, non! ¡Prefiro morrer!
─¿Como dis iso, nena? ─asustouse súa nai.
─Ben, pode haber outra solución ─comentou o doutor chiscándolles un ollo ós pais─. Pero non che vai gustar nada.
─¡O que sexa!
─¿Estás segura do que dis?
─Si. Calquera cousa menos pincharme.
Entón, don Florencio púxose diante do ordenador e, cun sorriso moi sospeitoso, comezou a escribir a receita. Cando rematou, empezou a ler:
─Almorzo: leite con pan e unha froita. Xantar: dous pratos de comida, un deles con peixe ou carne, e de sobremesa, iogur. Merenda...
─Vale, vale... Non siga que xa entendín.
Cando chegaron á casa, empezaron o tratamento. Era a hora da merenda e súa nai preparoulle un bo bocadillo de pan con manteiga. Por riba, houbo un pexego fresquiño que a avoa lle trouxera da horta. O señor Manuel e a señora Rosa non daban creto: a súa filla sentada e ¡comendo! A pequena ferida valera a pena. Xa di o refrán: “Non hai mal que por ben non veña”.
![]() |
Imaxe procedente de internet |
Lucía, la hija primogénita de los Barreiro, era una niña rubia de ojos verdes. Las trenzas, siempre muy bien peinadas, le llegaban a la mitad de la espalda. No pesaría más de treinta kilos; esbelta como una jirafa y ágil como una liebre. Por estrecha que fuera la ropa que le comprara su madre, siempre le quedaba floja. Pero a ella le gustaba así porque se sentía cómoda, decía.
Parecía feliz. En cambio, sus padres estaban muy preocupados porque Lucía tenía un problema: jugaba de más y comía de menos. Solo le gustaban las frutas ácidas y jugosas. Se tenían hueso, ni las probaba. De pescado o carne solo tomaba el olor, y eso desde lejos porque en la cocina ni entraba. Corría por el bosque detrás de los pájaros horas y horas sin cansarse.
Un día, saltando por la era, cayó y se lastimó en una rodilla. La herida era pequeña pero los padres aprovecharon para llevarla al médico, que ya hacía mucho tiempo que no iba. El doctor le pidió que se acostara en la camilla y la pobre niña se echó a llorar desconsolada, no por la herida, sino porque no podría jugar por unos días, seguro. Pero cuando vio la tremenda jeringa que tenía el médico en la mano, se olvidó de la herida y, del brinco que dio, casi acaba en el suelo.
─No te asustes, pero hay que ponerte una inyección. A lo mejor había algún hierro oxidado por allí y se puede producir una infección.
─¡No! ¡Inyecciones, no! ¡Prefiero morir!
─¿Cómo dices eso, nena? ─se asustó su madre.
─Bien, puede haber otra solución ─comentó el doctor guiñándoles un ojo a los padres─. Pero no te va a gustar nada.
─¡Lo que sea!
─¿Estás segura de lo que dices?
─Sí. Cualquier cosa menos pincharme.
Entonces, don Florencio se puso delante del ordenador y, con una sonrisa muy sospechosa, comenzó a escribir la receta. Cuando finalizó, empezó a leer:
─Desayuno: leche con pan y una fruta. Almuerzo: dos platos de comida, uno de ellos con pescado o carne, y de postre, yogur. Merienda...
─Vale, vale... No siga que ya he comprendido.
Cuando llegaron a casa, empezaron el tratamiento. Era la hora de la merienda y su madre le preparó un buen bocadillo de pan con mantequilla. Después, hubo un melocotón fresquito que la abuela le había traído de la huerta. El señor Manuel y la señora Rosa no daban crédito: su hija sentada y ¡comiendo! La pequeña herida había valido la pena. Ya dice el refrán: “No hay mal que por bien no venga”.