POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

2 sept 2019

PREVESE MARUSÍA / SE PREVÉ MAREJADA


                                           
María sorprende a Rafael con dúas entradas para a última de Torrente. Pero ó final, a muller indisponse e ten que ir só. 

Acomódase deixando libre a butaca do corredor, a que elixiría ela. A media proxección, alguén ocupa o asento baleiro. Minutos despois, rózalle unha perna. El interprétao como barra libre e, sen quitar a vista da pantalla, investiga coa man: a compañía ten saia curta. A dona da faldra facilítalle a abordaxe afrouxando pernas e botóns. A película cambia axiña de xénero e escenario; menos mal que é na última fila. 

O fin e a luz chegan demasiado pronto. Rafael permanece no asento, concentrado en devolver a certo órgano a súa posición discreta. María desaparece.

(Imaxe procedente de internet)
            
María sorprende a Rafael con dos entradas para la última de Torrente. Pero al final, la mujer se indispone y tiene que ir solo.

Se acomoda dejando libre la butaca del pasillo, la que hubiera elegido ella. A media proyección, alguien ocupa el asiento vacío. Minutos después, le roza una pierna. Él lo interpreta como barra libre y, sin quitar la vista de la pantalla, investiga con la mano: la compañía tiene falda corta. Su dueña le facilita el abordaje aflojando piernas y botones. La película cambia enseguida de género y escenario; menos mal que es en la última fila.

El fin y la luz llegan demasiado pronto. Rafael permanece en el asiento, concentrado en devolver a cierto órgano su posición discreta. María desaparece.


No hay comentarios: