POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

18 sept 2016

RECORDOS DESBOCADOS / RECUERDOS DESBOCADOS


O azar quixo que se atopase esperta fronte ó televisor cando empezou a competición hípica. Os familiares estrañáronse de oíla farfallar, xa que había varios meses que non emitía son ningún. Despois chegaron os espaventos impropios, e ó pouco tempo puideron escoitar con claridade a palabra papá. Ninguén sospeitou que aqueles xinetes olímpicos a transportaran ó recuncho máis antigo da memoria, onde permanecía indeleble a primeira imaxe do seu pai máis ela a cabalo dun percherón; nin que tapaba os oídos para evitar os berros da nai que, por medo, pretendía baixar a súa pequena da cabalgadura. Cando chegou a hora de deitarse, houbo que desconectar o aparato simulando avaría. Resignada e triste, deixou que a levasen á cama. Pero ás poucas horas, tiveron que colocala outra vez diante da pantalla, repetíndose a escena anterior en cada retransmisión ecuestre. Despois de papá, chegaron outros vocábulos intelixibles como mamá, cabalo, arre...

Xa se acabaron as olimpíadas e segue pendente da televisión. Come  mellor e está menos adurmiñada; mesmo comezou a sosterse en pé de novo. O médico non ten explicación para esta sorprendente melloría da avoa.

(Imaxe procedente de internet)

El azar quiso que se encontrara despierta frente al televisor cuando empezó la competición hípica. Los familiares se extrañaron al oírla balbucear, ya que hacía varios meses que no emitía sonido alguno. Luego llegaron los aspavientos impropios, y al poco tiempo pudieron escuchar con claridad la palabra papá. Nadie sospechó que aquellos jinetes olímpicos la habían transportado al rincón más antiguo de la memoria, donde permanecía indeleble la primera imagen de su padre cabalgando con ella a lomos de un percherón; ni que se tapaba los oídos para evitar los gritos de la madre que, por miedo, pretendía bajar a su pequeña de la cabalgadura. Cuando llegó la hora de acostarse, hubo que desconectar el aparato simulando avería. Resignada y triste, dejó que la llevaran a la cama. Pero a las pocas horas, tuvieron que colocarla otra vez delante de la pantalla, repitiéndose la escena anterior en cada retransmisión ecuestre. Después de papá, llegaron otros vocablos inteligibles como mamá, caballo, arre…

Ya se acabaron las olimpiadas y sigue pendiente de la televisión. Come  mejor y dormita menos; incluso ha comenzado a sostenerse en pie de nuevo. El médico no tiene explicación para esta sorprendente mejoría de la abuela.

                                                                           Creado para ENTC


No hay comentarios: