POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

18 sept 2025

PURA DE PRADO

 

As tellas rotas deixan que os lóstregos invadan o cuarto. A Pura cústalle abandonar o xergón do chan. Antes de distribuír cacharros baixo as pingueiras inminentes, atende á súa irmá impedida, que chora feita un nobelo ríxido sobre un metálico oxidado.

Cala xa! Se non fose por ti, casaría cun millonario. ¡A ver se un puto raio deses te deixa seca dunha vez!

É a súa maneira de dicirlle que a quere moito.   

Desde que o cura novo inviste as escasas pesetas das limosnas da igrexa en pagarlles o pan, pasan menos fame. Diñeiro ninguén lles dá, xa que Pura, de moza a máis fermosa da comarca, gastaríao en afeites ou lentes escuras que disimulen o ollo baleiro.

Imaxe procedente de internet

Verán e inverno, mil farrapos e sombreiro protexen a súa pel de doncela cincuentona. A non ser que espere a visita dun pretendente imaxinario; entón, broncea o seu corpo espido entre o millo das leiras e vístese elegantemente.

Cando non pode máis, visítanos. Nesta casa, non só ten asegurado un prato quente, senón a ración de cordura necesaria para ir tirando. Miña nai escóitaa con paciencia infinita; despois desmóntalle as súas fantasías e despídea curada por unhas horas. 



Las tejas rotas dejan que los relámpagos invadan el cuarto. A Pura le cuesta abandonar el jergón del suelo. Antes de distribuir cacharros bajo las goteras inminentes, atiende a su hermana impedida, que llora hecha un ovillo rígido sobre un somier oxidado.

-¡Cállate ya! Si no fuera por ti, me casaría con un millonario.

¡A ver si un puto rayo de esos te deja seca de una vez!

Es su manera de decirle que la quiere con locura.    

Desde que el cura nuevo invierte las escasas pesetas del cepillo en pagarles el pan, pasan menos hambre. Dinero nadie les da, ya que Pura, de joven la más hermosa de la comarca, se lo gastaría en afeites o gafas oscuras que disimulen el ojo vacío.

Verano e invierno, mil harapos y sombrero protegen su piel de doncella cincuentona. A no ser que espere la visita de un pretendiente imaginario; entonces, broncea su cuerpo desnudo entre maizales y se viste elegantemente.

Cuando no puede más, nos visita. En casa, no sólo tiene asegurado un plato caliente, sino la ración de cordura necesaria para ir tirando. Mi madre la escucha con paciencia infinita; luego, le desmonta sus fantasías y la despide curada por unas horas.

 

No hay comentarios: