POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

3 ago 2010

TARDE DE MÁIS / DEMASIADO TARDE /

(Imaxe baixada de internet)
Levaba unha eternidade pedindo a palabra. Cando, por fin, lle foi concedida, permitiuse a liberdade de non dicir nada. Os seus anhelos xa prescribiran.


Llevaba una eternidad pidiendo la palabra. Cuando, al fin, le fue concedida, se tomó la libertad de no decir nada. Sus anhelos habían prescrito.

5 comentarios:

Anónimo dijo...

Encántame a rotundidade con que resolve a espera. Así se fai. Tanto andar a gatas, ¿pa que? A imaxe vaille que nin pintada

Edita Nogueira Tallón dijo...

Deches no cravo, Carnota.

suaseiras dijo...

moi pouca paciencia!!

Edita Nogueira Tallón dijo...

Hai quen non dá esperado nin unha eternidade...

suaseiras dijo...

Pois eso...para que están as reercanaións?