Tratando de recompoñer as súas cinzas, meteu a man e queimouse. Abraiou ó comprobar que aínda quedaban ascuas. E non sabe se soprar e reavivar o lume ou deixarse apagar lentamente, humedecéndose de pranto, podrecendo de espera.
POR QUE
ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:
“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.
“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.
2 comentarios:
Deixarse levar é máis cómodo pero non creo eu que sexa ese o espírito dunha persoa que espreme tanto o cerebro para que lle queden unhas cousas tan bonitas, incluída a música.
Carnota
Grazas, Carnota Anónima.
Publicar un comentario