POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

8 dic 2025

SIMBIOSE PRAGMÁTICA / SIMBIOSIS PRAGMÁTICA

 

Son empregada do fogar interna. Coido dunha anciá a xornada completa. Non me queixo; a súa familia, que reside lonxe, adoita ingresar cada mes na miña conta o salario acordado. Ela dispón de diñeiro en efectivo para os gastos cotiáns. Eu encárgome das demais tarefas: limpeza, alimentación, paseos, médicos.... Desde o principio, convivimos sen ningún conflito. Ata que chegaron os malditos avisos de deterioración mental. Non quere asearse nin saír, négase a comer ou faino a deshora, perde a carteira... De cando en vez, teño que realizar pagos inevitables cos meus aforros. Tamén me resulta estraño organizar o seu armario; antes permanecía sempre pechado e agora revólveo tódolos días. Esta mañá, ordenándoo detidamente, descubrín entre a roupa unha bolsa cargada de billetes. Reposta do sobresalto, a primeira reacción foi ignorar o achado; despois pensei en chamar a un familiar; pero, ó final, decidín gardala no meu cuarto. Con ese capital milagroso, poderei ofrecerlle as mellores atencións, incluso os servizos de doutores privados se fose necesario. Debo administralo ben. Será un seguro de vida para ámbalas dúas: canto máis dure a señora, máis tempo terei teito e emprego fixo.

 

Imaxe procedente de internet

Soy empleada del hogar interna. Cuido de una anciana a jornada completa. No me quejo; su familia, que reside lejos, suele ingresar cada mes en mi cuenta el salario acordado. Ella dispone de dinero en efectivo para los gastos cotidianos. Yo me encargo de las demás tareas: limpieza, alimentación, paseos, médicos.... Desde el principio, convivimos sin conflicto alguno. Hasta que han llegado los malditos avisos de deterioro mental. No quiere asearse ni salir, se niega a comer o lo hace a deshora, pierde la cartera... De vez en cuando, tengo que realizar pagos inevitables con mis ahorros. También me resulta extraño organizar su armario; antes permanecía siempre bajo llave y ahora lo revuelve todos los días. Esta mañana, ordenándolo detenidamente, descubrí entre la ropa una bolsa cargada de billetes. Repuesta del sobresalto, la primera reacción fue ignorar el hallazgo; luego pensé en llamar a un familiar; pero, al final, he decidido guardarla en mi cuarto. Con ese capital milagroso, podré ofrecerle las mejores atenciones, incluso los servicios de doctores privados si fuera necesario. Debo administrarlo bien. Será un seguro de vida para ambas: cuanto más dure la señora, más tiempo tendré techo y empleo fijo.


 Relato publicado en ENTC