POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

28 sept 2025

MAN ESQUERDA / MANO IZQUIERDA

 

Desde que un estúpido accidente doméstico lle queimou a destra con aceite de tirabeques, a súa vida é outra. De súpeto e por orde, xurdiron os trastornos clásicos: dor, curas, uso forzoso da zurda, certa dependencia... Despois chegou un cambio de carácter inesperado. Grazas ó seu novo talante conciliador e persuasivo, conseguiu recuperar o trato con tódolos veciños, convencer ó marido para reformar o baño ou que os netos coman verdura. Como ela mesma continúa colocando a vendaxe, ninguén sabe que o centro de saúde lle deu a alta hai dúas semanas. Teme desfacer o feitizo.


 
Imaxe procedente de internet

Desde que un estúpido accidente doméstico le quemó la diestra con aceite de tirabeques, su vida es otra. De repente y por orden, surgieron los trastornos clásicos: dolor, curas, uso forzoso de la zurda, cierta dependencia... Luego llegó un cambio de carácter inesperado. Gracias a su nuevo talante conciliador y persuasivo, ha conseguido recuperar el trato con todos los vecinos, convencer al marido para reformar el baño o que los nietos coman verdura. Como ella misma continúa colocándose el vendaje, nadie sabe que el centro de salud le dio el alta hace dos semanas. Teme deshacer el hechizo.



18 sept 2025

PURA DE PRADO

 

As tellas rotas deixan que os lóstregos invadan o cuarto. A Pura cústalle abandonar o xergón do chan. Antes de distribuír cacharros baixo as pingueiras inminentes, atende á súa irmá impedida, que chora feita un nobelo ríxido sobre un metálico oxidado.

Cala xa! Se non fose por ti, casaría cun millonario. ¡A ver se un puto raio deses te deixa seca dunha vez!

É a súa maneira de dicirlle que a quere moito.   

Desde que o cura novo inviste as escasas pesetas das limosnas da igrexa en pagarlles o pan, pasan menos fame. Diñeiro ninguén lles dá, xa que Pura, de moza a máis fermosa da comarca, gastaríao en afeites ou lentes escuras que disimulen o ollo baleiro.

Imaxe procedente de internet

Verán e inverno, mil farrapos e sombreiro protexen a súa pel de doncela cincuentona. A non ser que espere a visita dun pretendente imaxinario; entón, broncea o seu corpo espido entre o millo das leiras e vístese elegantemente.

Cando non pode máis, visítanos. Nesta casa, non só ten asegurado un prato quente, senón a ración de cordura necesaria para ir tirando. Miña nai escóitaa con paciencia infinita; despois desmóntalle as súas fantasías e despídea curada por unhas horas. 



Las tejas rotas dejan que los relámpagos invadan el cuarto. A Pura le cuesta abandonar el jergón del suelo. Antes de distribuir cacharros bajo las goteras inminentes, atiende a su hermana impedida, que llora hecha un ovillo rígido sobre un somier oxidado.

-¡Cállate ya! Si no fuera por ti, me casaría con un millonario.

¡A ver si un puto rayo de esos te deja seca de una vez!

Es su manera de decirle que la quiere con locura.    

Desde que el cura nuevo invierte las escasas pesetas del cepillo en pagarles el pan, pasan menos hambre. Dinero nadie les da, ya que Pura, de joven la más hermosa de la comarca, se lo gastaría en afeites o gafas oscuras que disimulen el ojo vacío.

Verano e invierno, mil harapos y sombrero protegen su piel de doncella cincuentona. A no ser que espere la visita de un pretendiente imaginario; entonces, broncea su cuerpo desnudo entre maizales y se viste elegantemente.

Cuando no puede más, nos visita. En casa, no sólo tiene asegurado un plato caliente, sino la ración de cordura necesaria para ir tirando. Mi madre la escucha con paciencia infinita; luego, le desmonta sus fantasías y la despide curada por unas horas.

 

16 sept 2025

RELACIÓN FUGAZ

 

Véxoo desde a ventá. Máis cás antenas ou a pel de sapo, impresióname como se despraza: levita. ¡Cantas veces flotei ingrávida en soños! Saio recibilo. Sorprendentemente, asústome menos ca el. Penso mil preguntas e, abraiada, comprobo que responde a todas por telepatía. Cando case consegue facerme levitar coa súa técnica avanzada, detecta o coche do meu home e desaparece. Volvía do traballo veloz e preocupado porque non atendo o teléfono. Despois de contarlle o acontecido, lévame a urxencias psiquiátricas. Pido auxilio telepático ó meu novo amigo ausente, pero non contesta.

Imaxe procedente de internet




Lo veo desde la ventana. Más que las antenas o la piel de sapo, me impresiona como se desplaza: levita. ¡Cuántas veces he flotado ingrávida en sueños! Salgo a recibirlo. Sorprendentemente, me asusto menos que él. Pienso mil preguntas y, alucinada, compruebo que responde a todas por telepatía. Cuando casi consigue hacerme levitar con su técnica avanzada, detecta el todoterreno de mi marido y desaparece. Regresaba del trabajo veloz y preocupado porque no atiendo el teléfono. Después de contarle lo ocurrido, me lleva a urgencias psiquiátricas. Pido auxilio telepático a mi nuevo amigo ausente, pero no contesta.