As tellas rotas deixan que os lóstregos invadan o
cuarto. A Pura cústalle abandonar o xergón do chan. Antes de distribuír
cacharros baixo as pingueiras inminentes, atende á súa irmá impedida, que chora
feita un nobelo ríxido sobre un metálico oxidado.
-¡Cala xa! Se non fose por ti, casaría cun
millonario. ¡A ver se un puto raio deses te deixa seca dunha vez!
É a súa maneira de dicirlle que a quere moito.
Desde que o cura novo inviste as escasas pesetas das
limosnas da igrexa en pagarlles o pan, pasan menos fame. Diñeiro ninguén lles
dá, xa que Pura, de moza a máis fermosa da comarca, gastaríao en afeites ou
lentes escuras que disimulen o ollo baleiro.
 |
| Imaxe procedente de internet |
Verán e inverno, mil farrapos e sombreiro protexen a
súa pel de doncela cincuentona. A non ser que espere a visita dun pretendente
imaxinario; entón, broncea o seu corpo espido entre o millo das leiras e
vístese elegantemente.
Cando non pode máis, visítanos. Nesta casa, non só ten
asegurado un prato quente, senón a ración de cordura necesaria para ir tirando.
Miña nai escóitaa con paciencia infinita; despois desmóntalle as súas fantasías
e despídea curada por unhas horas.
Las tejas rotas dejan que los relámpagos invadan el
cuarto. A Pura le cuesta abandonar el jergón del suelo. Antes de distribuir cacharros bajo
las goteras inminentes, atiende a su hermana impedida, que llora hecha un
ovillo rígido sobre un somier oxidado.
-¡Cállate ya! Si no fuera por ti, me casaría con un
millonario.
¡A ver si un puto rayo de esos te deja seca de una
vez!
Es su manera de decirle que la quiere con locura.
Desde que el cura nuevo invierte las escasas pesetas
del cepillo en pagarles el pan, pasan menos hambre. Dinero nadie les da, ya que
Pura, de joven la más hermosa de la comarca, se lo gastaría en afeites o gafas
oscuras que disimulen el ojo vacío.
Verano e invierno, mil harapos y sombrero protegen su
piel de doncella cincuentona. A no ser que espere la visita de un pretendiente
imaginario; entonces, broncea su cuerpo desnudo entre maizales y se viste
elegantemente.
Cuando no puede más, nos visita. En casa, no sólo
tiene asegurado un plato caliente, sino la ración de cordura necesaria para ir
tirando. Mi madre la escucha con paciencia infinita; luego, le desmonta sus
fantasías y la despide curada por unas horas.