POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

24 mar 2025

AMOR PROPIO


Imaxe procedente de internt


Con terapia, superou a fuxida do seu prometido; non así o trauma por suspender a voda, desperdiciar un vestido carísimo e, sobre todo, quedar sen a viaxe de noivos soñada. As amigas tampouco conseguían animala. E foi murchando lentamente por deficiencia crónica de ilusións. Ata que descubriu o invento denominado sologamia. Despois da matinación correspondente, empregou moitas ganas e tódolos seus aforros en organizar un automatrimonio pomposo, lúa de mel ós fiordes incluída. Pero regresou apesarada do cruceiro. Só ela sabe o motivo: poñerse os cornos co capitán é imperdoable. Non estaba nos seus plans divorciarse tan pronto.



Con terapia, superó la espantada de su prometido; no así el trauma por suspender la boda, desperdiciar un vestido carísimo y, sobre todo, quedarse sin el viaje de novios soñado. Las amigas tampoco conseguían animarla. Y se fue marchitando lentamente por deficiencia crónica de ilusiones. Hasta que descubrió el invento denominado sologamia. Después de la correspondiente rumia mental, empleó muchas ganas y todos sus ahorros en organizar un automatrimonio fastuoso, luna de miel a los fiordos incluida. Pero ha regresado cabizbaja del crucero. Solo ella sabe el motivo: haberse puesto los cuernos con el capitán es imperdonable. No estaba en sus planes divorciarse tan pronto.


 Creado para o concurso A CUNCA de Arzúa. Publicado no libro recopilatorio 2024 de ENTC


16 mar 2025

ANTIHEROE FORZOSO / ANTIHÉROE FORZOSO

 

Non tivo moita sorte cos pais que lle tocaron, sempre endebedados e de mal humor. Ademais, chegou tarde á repartición de xenes e tivo que apandar coas sobras. Os guapos e simpáticos xa os pillaran as súas irmás maiores. Por iso lle gustaba tanto disfrazarse, porque así facía graza á xente, e esta esquecía mofarse del durante unhas horas.

A primeira vez foi de Superman, no parvulario. Súa nai improvisou a vestimenta: calzón sobre pantalón raquítico e capa rachada dun mandil vello. Todo o mundo se riu del, pero non se decatou. Tardou anos en descubrir que as gargalladas de entón, o mesmo cás posteriores, tamén eran burlas, provocadas polo aspecto grotesco que amosaba a súa estampa cos disfraces caseiros de heroes ficticios, atavíos que el gardaba con tanto aprecio. Comprendeu de golpe a situación: urxía un cambio de rumbo.

Botouse ó mundo vestido de mendigo, disposto a dar pena tan só.  Non se despediu de ninguén e nunca soubo se o estrañaron. De porta en porta, de igrexa en igrexa, de ponte a ponte… fíxose rico e regresou. Nin a propia familia puido pescudar a verdadeira identidade de tan misterioso e pimpante cabaleiro. Esa foi a súa vinganza.

Unha mañá, desapareceu de novo. Definitivamente. Na habitación do luxoso hotel onde se hospedara, atoparon un calzón infantil avellado e unha especie de capa esfiañada.

Imaxe procedente de internet






No tuvo mucha suerte con los padres que le tocaron, siempre endeudados y de mal humor. Además, llegó tarde al reparto de genes y hubo de apandar con las sobras. Los guapos y simpáticos ya los habían pillado sus hermanas mayores. Por eso le gustaba tanto disfrazarse, porque así hacía gracia a la gente, y esta olvidaba mofarse de él durante unas horas.

La primera vez fue de Superman, en el parvulario. Su madre improvisó el atuendo: calzoncillo sobre pantalón raquítico y capa rasgada de un mandil viejo. Todo el mundo se rió de él, pero no se enteró. Tardó años en descubrir que las carcajadas de entonces, igual que las posteriores, también eran burlas, provocadas por el aspecto grotesco que mostraba su estampa con los disfraces caseros de héroes ficticios, atuendos que él guardaba con tanto aprecio. Comprendió de golpe la situación: urgía un cambio de rumbo.

Se echó al mundo vestido de mendigo, dispuesto a dar pena solamente. No se despidió de nadie y nunca supo si lo añoraron. De puerta en puerta, de iglesia en iglesia, de puente a puente… se hizo rico y regresó. Ni la propia familia pudo averiguar la verdadera identidad de tan misterioso y encopetado caballero. Esa fue su venganza.

Una mañana, desapareció de nuevo. Definitivamente. En la habitación del lujoso hotel donde se había hospedado, encontraron un calzón infantil ajado y una especie de capa deshilachada.


12 mar 2025

DON NINGUÉN / DON NADIE

Imaxe de internet (editada)
 

Gastou o que non tiña nun traxe decente e un agasallo xeneroso. Pasou pola barbaría e ata polo dentista. Cambiou as lentes. O seu mellor amigo casaba, todo dispendio lle parecería pouco. Pero esqueceu un detalle: ninguén o convidara.

 


Gastó lo que no tenía en un traje decente y un regalo generoso. Pasó por la barbería y hasta por el dentista. Cambió las gafas. Su mejor amigo se casaba, todo dispendio le parecería poco. Pero olvidó un detalle: nadie lo había invitado.

 

7 mar 2025

RECURSOS DA MISERIA / RECURSOS DE LA MISERIA

 

Felisa leva dous días de parto, asistida por unha veciña. Está esgotada. O único da aldea que posúe motocicleta vai buscar ó médico comarcal. Este, rendido, propón o quirófano como solución. Pero queda lonxe e é caro. O motorista avisa a un taxi da vila, que agarda na estrada, a medio quilómetro da vivenda. Xosé, o marido, pide a un veciño algúns cartos prestados e unha esqueira grande para usar de padiola. Entre os dous homes trasládana ata o coche. Ó seu paso, as mulleres rezan; temen o peor.

Milagrosamente sobreviven ambas, nai e criatura. Regresan ó fogar en idénticos medios de transporte. Xosé, convencido de que a escada protexeu as súas vidas, desexa conservala. Ofrece a cambio xornadas de traballos agrícolas sen retribución. O dono rexeita o trato: regálalla. Prométenlle agradecemento eterno.

Cos anos e outras penurias, a esqueira acaba acurrunchada. Felisa sofre dores  propias e demencia severa do esposo. Avella a bicos unha fotografía da súa filla emigrante. Cavila. Recorre a Salvadora, así a chamaba. Consegue acomodala en posición vertical. Empeza a escalar. Porta unha corda con nó corredizo. Roga a Deus que os chanzos cheos de couza resistan ata o final. 

(Imaxe procedente de internet)




Felisa lleva dos días de parto, asistida por una vecina. Está agotada. El único lugareño que posee motocicleta va a buscar al médico comarcal. Este, rendido, propone el quirófano como solución. Pero queda lejos y es caro. El motorista avisa a un taxi de la villa, que espera en la carretera, a medio kilómetro de la vivienda. José, el marido, pide a un vecino algún dinero prestado y una escalera manual grande para usar de parihuela. Entre los dos hombres la trasladan hasta el coche. A su paso, las mujeres rezan; temen lo peor.

Milagrosamente sobreviven ambas, madre y criatura. Regresan al hogar en idénticos medios de transporte. José, convencido de que la escala protegió sus vidas, desea conservarla. Ofrece a cambio jornadas de trabajos agrícolas sin retribución. El dueño rechaza el trato: se la regala. Le prometen agradecimiento eterno.

Con los años y otras penurias, la escalera acaba arrinconada. Felisa sufre dolores  propios y demencia severa del esposo. Avejenta a besos una fotografía de su hija emigrante. Cavila. Recurre a Salvadora, así la llamaba. Consigue acomodarla en posición vertical. Empieza a escalar. Porta una cuerda con nudo corredizo. Ruega a Dios que los peldaños apolillados resistan hasta el final. 


28 feb 2025

IMPUTADA

 

Ameazou ó ladrón cunha barra de pan reseso.

Imaxe procedente de internet


Amenazó al ladrón con una barra de pan duro.

23 feb 2025

EVOLUCIÓN

 

Imaxe procedente de internet


Despois de lustros amestrando golfiños, notou dificultades para enfundar o neopreno. Tivo que deixar de usalo, o mesmo cás extremidades, convertidas agora en apéndices con pretensións de aletas. Os seus intelixentes cetáceos asumiron a situación e adéstrano a diario. Hai lista de espera para asistir ó novo espectáculo do parque acuático.



Después de lustros amaestrando delfines, notó dificultades para enfundar el neopreno. Tuvo que dejar de usarlo, lo mismo que las extremidades, convertidas ahora en apéndices con pretensiones de aletas. Sus inteligentes cetáceos asumieron la situación y lo entrenan a diario. Hay lista de espera para asistir al nuevo espectáculo del parque acuático.


20 feb 2025

CIENCIA ILUSORIA


Imaxe procedente de internet

Despois de anos investigando sobre a saponificación clónica, está a piques de alcanzar o seu obxectivo: vivir nunha burbulla exclusiva. Isto supuxo inventar pompas xeneticamente irrepetibles. As primeiras, aínda que únicas, resultaban demasiado pequenas, inservibles. Ó fin, xurdiron as grandes utilizando un xabón elaborado con novos óleos transxénicos. O éxito chegou ó conseguir estabilizar unha esfera xigante que mide dous metros de diámetro; é transparente, irisada, e leva case cinco meses inmutable. Apenas dorme pola ansia que a espera provoca, pero xa só lle falta atopar a maneira de introducirse nela durante un tempo ilimitado sen alterar a súa delicada textura.

 

 

Después de años investigando sobre la saponificación clónica, está a punto de alcanzar su objetivo: vivir en una burbuja exclusiva. Esto supuso inventar pompas genéticamente irrepetibles. Las primeras, aunque únicas, resultaban demasiado pequeñas, inservibles. Al fin, surgieron las grandes utilizando un jabón elaborado con novedosos óleos transgénicos. El éxito llegó al conseguir estabilizar una esfera gigante que mide dos metros de diámetro; es transparente, irisada, y lleva casi cinco meses inmutable. Apenas duerme por el ansia que la espera provoca, pero ya solo le falta encontrar la manera de introducirse en ella durante un tiempo ilimitado sin alterar su delicada textura.

 

17 feb 2025

HEMICRANIA / MIGRAÑA

 

Nada máis almorzar, os escintileos repentinos da aura auguran un mal día. A miña visión borrosa impídeme ler a data de caducidade do Hemicraneal. Por se acaso, tomo dous comprimidos. Poucos minutos despois, unha dor, tan ‎impertinente como coñecida, instálase enriba do ollo dereito, antes de que a droga tivese tempo de cumprir coa súa obriga. Haberá que resignarse e agardar. Apago o televisor, baixo as persianas e diríxome á cama, aínda sen facer, acompañada dunha almofía por se as náuseas non remiten.

Aínda que as molestias se van facendo soportables pouco a pouco, a ración dobre de cafeíana do medicamento impídeme durmir. O futuro inmediato serán longas horas de inmobilidade, penumbra e aburrimento. Como nas noites de insomnio, procuro ocupar o pensamento con fantasías, moito menos maltratadoras cós pesadumes cotiáns. Ás veces, a creación literaria sálvame. Lembro que teño pendente buscar ideas para o texto dun concurso. Téntoo, pero, igual que nas semanas anteriores, non son capaz de enfrontarme á imaxe proposta como inspiración: esa parella, aparentemente feliz, durmida e arroupada polo troupeleo do tren, tráeme recordos demasiado frescos.

Achego a palangana.

 

Imaxe procedente de internet
 

Nada más desayunar, los destellos repentinos del aura auguran un mal día. Mi visión borrosa me impide leer la fecha de caducidad del Hemicraneal. Por si acaso, tomo dos comprimidos. Pocos minutos después, un dolor, tan impertinente como conocido, se instala encima del ojo derecho, antes de que la droga haya tenido tiempo de cumplir con su obligación. Habrá que resignarse y esperar. Apago el televisor, bajo las persianas y me dirijo a la cama, todavía sin hacer, acompañada de una jofaina por si las náuseas no remiten.

Aunque las molestias se van haciendo soportables poco a poco, la ración doble de cafeína del medicamento me impide dormir. El futuro inmediato serán largas horas de inmovilidad, penumbra y aburrimiento. Como en las noches de insomnio, procuro ocupar el pensamiento con fantasías, mucho menos maltratadoras que las pesadumbres cotidianas. A veces, la creación literaria me salva. Recuerdo que tengo pendiente buscar ideas para el texto de un concurso. Lo intento, pero, igual que en las semanas anteriores, no soy capaz de enfrentarme a la imagen propuesta como inspiración: esa pareja, aparentemente feliz, dormida y arropada por el traqueteo del tren, me trae recuerdos demasiado frescos.

Acerco la palangana.


10 feb 2025

CONTRATEMPO / CONTRATIEMPO

 

Imaxe procedente de internet

Mentres non consiga axustar a aplicación para que as mellores fotos da escena queden colgadas na rede automaticamente e ó instante, terá que pospoñer o suicidio.

 


Mientras no consiga ajustar la aplicación para que las mejores fotos de la escena queden colgadas en la red automáticamente y al instante, tendrá que posponer el suicidio.


7 feb 2025

UN OCUPA SILENCIOSO


Desde unha viga do teito, colga o coteno da soga rabenada inutilmente. O arrendador, que pretendía cobrar os atrasos, tardará en recuperarse do susto. A silueta de xiz resístese a desaparecer do chan, facendo indeleble o recordo da traxedia.

Imaxe procedente de internet

Non podía desaproveitar a oportunidade de contemplar de preto as verdadeiras reaccións da xente e decidín quedarme un tempo; pero agora xa lle collín gusto e non penso irme. Debín facelo antes, nunca vivín mellor. Aínda que poñan a casa en venda, seralles difícil atopar a alguén que acepte compartir piso coa pantasma dun suicida.




Desde una viga del techo, cuelga el muñón de la soga cercenada inútilmente. El casero, que pretendía cobrar los atrasos, tardará en recuperarse del susto. La silueta de tiza se resiste a desaparecer del suelo, haciendo indeleble el recuerdo de la tragedia.

No podía desaprovechar la oportunidad de contemplar de cerca las verdaderas reacciones de la gente y decidí quedarme un tiempo; pero ahora ya le he cogido gusto y no pienso irme. Debí hacerlo antes, nunca he vivido mejor. Aunque pongan la casa en venta, les será difícil encontrar a alguien que acepte compartir piso con el fantasma de un suicida.


5 feb 2025

VIOLENCIA CONXÉNITA / VIOLENCIA CONGÉNITA


Imaxe procedente de internet


Cortoulle a cabeza, o rabo e dúas patas pola metade. Cun punzón e saña desmedida, encheu o corpo que quedaba de buracos. Como non sangraba, enfadouse e pediulle á mestra que lle dese outra ficha, pero cun animal de verdade.

  

Imaxe procedente de internet



Le cortó la cabeza, el rabo y dos patas por la mitad. Con un punzón y saña desmedida, llenó el cuerpo que quedaba de agujeros. Como no sangraba, se enfadó y le pidió a la profe que le diera otra ficha, pero con un animal de verdad.


3 feb 2025

PORTA VIDREIRA / PUERTA VIDRIERA


Máis ca unha porta,

sonche ventá pechada                   

Imaxe procedente de internet
cos pés na terra.

 


 

Más que una puerta,

soy ventana cerrada

de pies en tierra.


30 ene 2025

ASÍ SERÍA

 

Fartas de ver morrer os nosos fillos, puxémonos á fronte. Acabáronse as guerras, a fame, os abusos... O gasto militar foi derivado a investigación científica. Avances notables en xenética e reprodución declararon prescindibles os homes. Decidimos por maioría conservar algúns exemplares coas técnicas máis vangardistas de criopreservación. Desde entón, cada 8 de marzo, celebramos unha xornada de portas abertas nos museos de historia natural, onde permanecen custodiados os devanditos corpos do sexo extinguido. Só durante ese día, están expostos ó público para satisfacción das cidadás que desexen observalos en todo o seu esplendor. 


Imaxe procedente de internet

                                                                                                                                                     

Hartas de ver morir a nuestros hijos, nos pusimos al frente. Se acabaron las guerras, las hambrunas, los abusos... El gasto militar fue derivado a investigación científica. Avances notables en genética y reproducción declararon prescindibles a los hombres. Decidimos por mayoría conservar algunos ejemplares con las técnicas más vanguardistas de criopreservación. Desde entonces, cada 8 de marzo, celebramos una jornada de puertas abiertas en los museos de historia natural, donde permanecen custodiados dichos cuerpos del sexo extinguido. Solo durante ese día, están expuestos al público para satisfacción de las ciudadanas que deseen observarlos en todo su esplendor.

 

28 ene 2025

ENCONTRO ASIMÉTRICO / ENCUENTRO ASIMÉTRICO


Deambulo por un centro comercial buscando o que non atopo. Creo cruzarme cunha muller coñecida e volvo a cabeza. Ela tamén se vira. Durante uns segundos, intercambiamos miradas incómodas e sorrisos parvos; enseguida eliminamos a distancia para saudarnos efusivamente. Hai tanto tempo que non nos vemos...! Conversamos un bo cacho. Poñémonos ó día narrando detalles da nosa situación familiar e laboral actual. Despois pregunta pola miña irmá Carmiña. Quen me coñece non se libra de evocala a ela. Tiro dese fío para seguir charlando. Cóntolle o unidas que estivemos sempre desde o seu nacemento, só un ano despois do meu: vestidas como xemelgas, a escola rural, a primeira comuñón, os labores agrícolas, o instituto, a cama estreita compartida na pensión, mesma carreira universitaria... De súpeto, somos conscientes de que entorpecemos a circulación dos demais compradores. Despedímonos a escape cun forte abrazo, saúdos á familia, desexos de volver a vernos pronto e, por suposto, un bico para Carmiña da súa parte.

Síntoo, irmanciña, nunca saberás que persoa se interesa por ti e te lembra con agarimo porque non teño a menor idea de quen era esa señora. 


Imaxe procedente de internet

Deambulo por un centro comercial buscando lo que no hallo. Creo haberme cruzado con una mujer conocida y vuelvo la cabeza. Ella también se gira. Durante unos segundos, intercambiamos miradas incómodas y sonrisas tontas; enseguida eliminamos la distancia para saludarnos efusivamente. ¡Hace tanto tiempo que no nos vemos...! Conversamos un buen rato. Nos ponemos al día narrando detalles de nuestra situación familiar y laboral actual. Luego pregunta por mi hermana Carmiña. Quien me conoce no se libra de evocarla a ella. Tiro de ese hilo para seguir charlando. Le cuento lo unidas que estuvimos siempre desde su nacimiento, solo un año después del mío: vestidas como gemelas, la escuela rural, la primera comunión, las labores agrícolas, el instituto, la cama estrecha compartida en la pensión, misma carrera universitaria... De repente, somos conscientes de que entorpecemos la circulación de los demás compradores. Nos despedimos apresuradamente con un fuerte abrazo, saludos a la familia, deseos de volver a vernos pronto y, por supuesto, un beso para Carmiña de su parte.

Lo siento, hermanita, nunca sabrás qué persona se interesa por ti y te recuerda con cariño porque no tengo la menor idea de quién era esa señora.


26 ene 2025

XÚBILO PREMEDITADO / REGOCIJO PREMEDITADO

 

Desde aquel decembro no que un sobriño achegou a parvada do amigo invisible á celebración de Nadal do colectivo familiar, a súa vida é outra. O primeiro ano, angustiouse seleccionando un obsequio axeitado para a cuñada elegante sen superar o tope dos quince euros pactados. O segundo, tocoulle o seu marido, moito máis fácil. Soubo o que desexaba ó instante e foino mercar correndo, segura de ter acertado. Todo un éxito: obxecto idéntico ó que o obsequiado xa tiña na casa había tempo, sen estrear, e que ela mesma adquirira. Case morre de vergonza; os demais, de risa. Á terceira, arrasou: lentes de realidade virtual para o seu irmán, a atracción da xuntanza. Animouse tanto que os anos seguintes, incapaz de esperar o sorteo correspondente, xa empezou en setembro a rebuscar opcións por Internet para os vinte e cinco presuntos comensais. Finalizada cada investigación, sufría síndrome de abstinencia do pracer experimentado. E ocorréuselle programar a mesma bobada no traballo, comunidade de veciños, clase de zumba..., elixindo datas dispares para os distintos eventos. Actualmente, quedan dous meses vacantes. Está pensando en crear por redes sociais un grupo permanente de adictos á causa.

Imaxe procedente de internet





Desde aquel diciembre en el que un sobrino aportó la tontería del amigo invisible a la celebración navideña del colectivo familiar, su vida es otra. El primer año, se agobió seleccionando un obsequio adecuado para la cuñada pija sin superar el tope de los quince euros pactados. El segundo, le tocó su marido, mucho más fácil. Supo lo que deseaba al instante y corrió a comprarlo, segura de haber acertado. Todo un éxito: objeto idéntico al que el obsequiado ya tenía en casa hacía tiempo, sin estrenar, y que ella misma había adquirido. Casi se muere de vergüenza; los demás, de risa. A la tercera, arrasó: gafas de realidad virtual para su hermano, la atracción de la velada. Se animó tanto que los años siguientes, incapaz de esperar el sorteo correspondiente, ya empezó en septiembre a rebuscar opciones por Internet para los veinticinco presuntos comensales. Finalizada cada prospección, sufría síndrome de abstinencia del placer experimentado. Y se le ocurrió programar la misma bobada en el trabajo, comunidad de vecinos, clase de zumba..., eligiendo fechas dispares para los distintos eventos. Actualmente, le quedan dos meses vacantes. Está pensando en crear por redes sociales un grupo permanente de adictos a la causa.

Relato mencionado en ENTC

23 ene 2025

SEN SORTE / SIN SUERTE

 

Ademais de cute morena e ollos claros, herdei da miña nai unha pedra de lapislázuli antes de tempo. Cargaba con ela ó pescozo como amuleto infalible, segura dos seus múltiples beneficios físicos e mentais. Eu, máis ilustrado e pragmático, tentaba convencela de que deixase de crer en lendas arcaicas; que, por moi azul e preciosa que fose, non deixaba de ser un croio.

Imposible requisarlla porque unicamente a quitaba para ducharse, sempre coa porta pechada. Un día rompeulle o enganche e caeu ó chan. Veloz coma un ladrón, recollina para escondela e facerlle ver que ningunha desgraza ocorría lonxe do condenado talismán. Da miña verdadeira intención, vendela e gozarmos dun capricho, xa falariamos máis adiante, cando conseguise tranquilizala.

 O enfado duroulle tanto coma o resto da súa vida: trece días.

Imaxe procedente de internet
 


Además de tez morena y ojos claros, heredé de mi madre una piedra de lapislázuli antes de tiempo. Cargaba
con ella al cuello como amuleto infalible, segura de sus múltiples beneficios físicos y mentales. Yo, más ilustrado y pragmático, intentaba convencerla de que dejara de creer en leyendas arcaicas; que, por muy azul y semipreciosa que fuera, no dejaba de ser un pedrusco.

Imposible requisársela porque únicamente la quitaba para ducharse, siempre con la puerta cerrada bajo llave. Un día le rompió el enganche y cayó al suelo. Veloz como un ladrón, la recogí para esconderla y hacerle ver que ninguna desgracia ocurría lejos del dichoso talismán. De mi verdadera intención, venderla y darnos un capricho, ya hablaríamos más adelante, cuando consiguiera tranquilizarla.

 El enfado le duró tanto como el resto de su vida: trece días.


16 ene 2025

A TIRO FIJO / A TIRO FIXO

 


Imaxe procedente de internet


Custoume descubrir que tiña o seu talón de Aquiles na caluga. O demais xa foi disparar e cantar.

 



Me costó descubrir que su talón de Aquiles lo tenía en la nuca. Lo demás ya fue disparar y cantar.


7 ene 2025

ALÍ ARRIBA / ALLÍ ARRIBA


Imaxe procedente de internet

Concentrouse e empezou a levitar como tiña por costume facer en soños, aínda que esta vez estaba ben esperta. Ó chegar ó teito, quixo baixar e non soubo. Necesitaría durmir a ver se soñaba a solución. Pero naquel lugar, en semellante posición e sen manta…

                                                   

                                                  

Se concentró y empezó a levitar como tenía por costumbre hacer en sueños, aunque esta vez estaba bien despierta. Al llegar al techo, quiso bajar y no supo. Necesitaría dormirse a ver si soñaba la solución. Pero en aquel lugar, en semejante posición y sin manta…



30 dic 2024

CONTIDO PERIGOSO / CONTENIDO PELIGROSO

 

Moléstalle que a chamen influencer, prefire ser recoñecida como creadora de contido. Mantén o seu status elaborando material propio con ínfulas de educadora. O último foi impactante. Co pretexto de rememorar “Alfonsina y el mar”, organizou unha selección telemática: buscaba unha muller especial para facela protagonista dun vídeo. A elixida introduciríase lentamente na auga espumosa dunha praia, soando a canción de fondo. Escolleu tamén varias suplentes. Chegado o momento da gravación, resultaron todas tan profesionais e realistas que nin a última anotada saíu da auga. Éxito impresionante. Leva varios meses repetindo a escena. Sen pretendelo, converteuse na maior influencer do nicho máis popular entre os candidatos ó suicidio elegante.

 

Imaxe procedente de internet

Le molesta que la llamen influencer, prefiere ser reconocida como creadora de contenido. Mantiene su estatus elaborando material propio con ínfulas de educadora. Lo último fue impactante. Con el pretexto de rememorar “Alfonsina y el mar”, organizó un casting telemático: buscaba una mujer especial para hacerla protagonista de un vídeo. La elegida se introduciría lentamente en el agua espumosa de una playa, sonando la canción de fondo. Seleccionó también a varias suplentes. Llegado el momento de la grabación, resultaron todas tan profesionales y realistas que ni la última anotada regresó a la orilla. Éxito abrumador. Lleva varios meses repitiendo la escena. Muy a su pesar, se convirtió en la mayor influencer del nicho más popular entre los candidatos al suicidio elegante.


25 dic 2024

O VERMELLO EXIMENTE / EL ROJO EXIMENTE

 

Timidez enfermiza e excesivo sentido do ridículo facíano poñerse encarnado por todo: calquera pregunta, unha simple mirada, saír ó encerado... Máis dunha vez cargou con culpas alleas por incendiárselle o rostro só co medo a que sospeitasen del. Rematado o ensino obrigatorio, non volveu saír da casa. Pactou cos pais despedir á asistenta e fíxose cargo das tarefas domésticas. Nin asistiu ó enterro do seu pai, que faleceu infartado precozmente. Agora, a súa nai anciá precisa que a acompañe cando sae de casa. Terá que empuxala polas escaleiras ou algo...


Imaxe procedente de internet

Timidez enfermiza y excesivo sentido del ridículo le hacían ponerse colorado por todo: cualquier pregunta, una simple mirada, salir a la pizarra... Más de una vez cargó con culpas ajenas por incendiársele el rostro solo con el miedo a que sospecharan de él. Rematada la enseñanza obligatoria, no volvió a salir de casa. Pactó con los padres despedir a la asistenta y se hizo cargo de las tareas domésticas. Ni asistió al entierro de su padre, que falleció infartado precozmente. Ahora, su madre anciana precisa que la acompañe cuando sale de casa. Tendrá que empujarla por las escaleras o algo...


21 dic 2024

LUZ


Imaxe procedente de internet

En cada recaída, Martiña pedíanos un túnel novo.



En cada recaída, Martita nos pedía un túnel nuevo.



19 dic 2024

VOCACIÓN FABULOSA

             

Achegouse ó mostrador a bo paso, iniciando aí a súa rutina. Sen deterse apenas, colle unha máscara cirúrxica, saúda coa man ás enfermeiras e continúa. Leva bata branca con placa identificativa, cabeleira gris, sorriso permanente, fonendoscopio ó pescozo, axenda... Visita a cada paciente da planta despois de que toda clase de persoal uniformado despexase as habitacións; os carriños da comida aínda non asoman polo corredor. Interroga, responde, anota, anima e, sobre todo, promete volver pronto. Os enfermos quedan encantados. Pero non o volven a ver. Cando preguntan por el, ninguén sabe quen é. En días sucesivos, á mesma hora, repite a actuación noutros hospitais. Aínda que nunca pisou universidade algunha, pensa que é médico. 

Imaxe procedente de internet

Se acercó al mostrador a buen paso, iniciando ahí su rutina. Sin detenerse apenas, coge una mascarilla, saluda con la mano a las enfermeras y continúa. Lleva bata blanca con placa identificativa, cabellera canosa, sonrisa permanente, fonendoscopio al cuello, agenda... Visita a cada paciente de la planta después de que toda clase de personal uniformado haya despejado las habitaciones; los carritos de la comida todavía no asoman por el pasillo. Interroga, responde, anota, anima y, sobre todo, promete volver pronto. Los enfermos quedan encantados. Pero no lo vuelven a ver. Cuando preguntan por él, nadie sabe quién es. En días sucesivos, a la misma hora, repite la actuación en otros hospitales. Aunque nunca pisó universidad alguna, piensa que es médico.


16 dic 2024

PURO CONTO / PURO CUENTO

Obsesionada con atopar o seu príncipe azul, ía de poza en poza bicando batracios. Acabou acostumándose a facelo sen sentir noxo. Un solteiro desaprehensivo, sabedor do conto, esperouna unha noite clara acazapado entre a maleza e apareceu ó seu lado xusto cando ela chuchaba a un pobre anfibio. Casaron, como estaba escrito; pero, como era de esperar, o presunto infante saíulle ra. 

Ó volver da taberna unha madrugada, bébedo coma sempre, topou coa súa muller a medio camiño, á beira do lugar no que se coñeceran. Farta das súas falcatruadas, empuxouno ó fondo do maldito estanque de onde nunca debeu saír, segundo ela. 



Obsesionada con encontrar a su príncipe azul, iba de charca en charca besando batracios. Acabó acostumbrándose a hacerlo sin sentir asco. Un soltero desaprensivo, sabedor del cuento, la esperó una noche clara agazapado entre la maleza y apareció a su lado justo cuando ella besuqueaba al pobre anfibio de turno. Se casaron, como estaba escrito; pero, como era de esperar, el presunto infante le salió rana.

Al volver de la taberna una madrugada, borracho como siempre, se topó con su esposa a medio camino, a la vera del lugar en el que se habían conocido. Harta de sus desmanes, lo empujó al fondo del maldito estanque de donde nunca debió salir, según ella.


14 dic 2024

DANA


Rebenta o ceo.

A auga asolaga todo

sen avisar.

A morte axexa.

O río entra nas casas.

Os campos, mar.

O lodo avanza.

Cadáveres a centos

por todas partes.

 


 

Revienta el cielo.

El agua inunda todo

sin avisar.

La muerte acecha.

El río entra en las casas.

Los campos, mar.

El fango avanza.

Cadáveres a cientos

por todas partes. 


10 dic 2024

ILUSIÓN

Imaxe procedente de internet
   


Coma sempre á tardiña, deixaba que a vista voase desde a súa ventá ó horizonte, imaxinando todo o que non consegía divisar. Despois dun bo anaco, sen cambiar de posición, poñía as lentes antimiopía para comprobar que a persiana da veciña de en fronte, baixada un día máis, impedía ver máis aló. 

       



Como cada atardecer, dejaba que la vista volara desde su ventana al horizonte, imaginando todo lo que no alcanzaba a divisar. Después de un buen rato, sin cambiar de posición, ponía las gafas antimiopía para comprobar que la persiana de la vecina de enfrente, bajada un día más, le impedía ver más allá. 



25 nov 2024

OFICINA DE EMPREGO / OFICINA DE EMPLEO

 

Imaxe procedente de internet

Unha enorme cola de xente dá a volta ó rueiro e pérdese de vista. Pregunta que pasa, pero ninguén responde. Intrigado, ponse ó final. Varias horas despois, fai amizade co compañeiro de fila e este acaba confesando: ofrecen traballo de fogueiro. No inferno.



Una larguísima cola de gente da la vuelta a la manzana y se pierde de vista. Pregunta qué pasa, pero nadie responde. Intrigado, se pone al final. Varias horas después, hace amistad con el compañero de fila y este acaba confesando: ofrecen trabajo de fogonero. En el infierno.


22 nov 2024

O CAPRICHO / EL CAPRICHO

 

El Capricho, de Gaudí

María e Xosé coñecéronse nun cruceiro. Ela celebraba o seu recente título de arquitecta; el estaba de caza. Deixáronse seducir pola concordancia dos seus nomes. Foi interese a primeira vista. 

Regresaron da man camiño do banco, pasando primeiro polo xulgado. María puxo as condicións do matrimonio; Xosé, o capital. O primeiro antollo que a muller esixiu satisfacer foi proxectar e construír a casiña que compartirían. Mentres, cada un seguiría na súa. 

O que prometía ser unha obra de poucos meses, acaba semellando un interminable palacio gaudiano: pórtico exuberante, azulexos orientais, vidreiras multicolores, cúpulas a discreción, minarete… O vello segue louzán e empeñado en consumar. Ela xa non sabe que máis urdir. Quizais un gran invernadoiro apegado…

                                        

        

María y José se conocieron en un crucero. Ella celebraba su reciente título de arquitecta; él estaba de caza. Les sedujo la sinergia de sus nombres. Fue interés a primera vista. 

Regresaron de la mano camino del banco, pasando primero por el juzgado. María puso las condiciones del matrimonio; José, el capital. El primer antojo que la mujer exigió satisfacer fue proyectar y construir la casita que compartirían. Mientras, cada uno seguiría en la suya. 

Lo que prometía ser una obra de pocos meses, acaba remedando un interminable palacio gaudiano: pórtico exuberante, azulejos orientales, vidrieras multicolores, cúpulas a discreción, minarete… El viejo sigue lozano y empeñado en consumar. Ella ya no sabe qué más urdir. Quizás un gran invernadero adosado…


16 nov 2024

COMPOSTA E CON SOPA / COMPUESTA Y CON SOPA

Maquillada e vestida de gala, cruza a porta acristalada do restaurante máis caro da cidade. O espello do vestíbulo confírmalle que está perfecta e entra directamente  ó comedor, onde a espera unha mesa reservada para dous. Bótalle unha ollada á carta e alégrase de que aínda sigan ofrecendo o menú daquel día inesquecible. Completamente segura de acertar, decide pedir o mesmo ca entón. Solicita ó camareiro que vaia servindo o primeiro prato, xa que o outro comensal chegará enseguida. A fumarenta crema de brócoli, enriquecida con queixo azul e labras de xamón crocante, abre o apetito ó máis desganado; aínda que a ela, sobre todo, prodúcelle nostalxia. Segundo van pasando os minutos, a calor do manxar e a esperanza desvanécense ó unísono. Dúas bágoas, só dúas, caen sobre a sopa intacta. Pide a conta e sae, esforzándose por manter a compostura.

Imaxe procedente de internet



Maquillada y vestida de gala, cruza la puerta acristalada del restaurante más caro de la ciudad. El espejo delvestíbulo le confirma que está perfecta y entra directamente al comedor, donde la espera una mesa reservada para dos. Le echa un vistazo a la carta y se alegra de que todavía sigan ofreciendo el menú de aquel día inolvidable. Completamente segura de acertar, decide pedir lo mismo que entonces. Solicita al camarero que vaya sirviendo el primer plato, ya que el otro comensal llegará enseguida. La humeante crema de brócoli, enriquecida con queso azul y virutas de jamón crujiente, abre el apetito al más desganado; aunque a ella, sobre todo, le produce nostalgia. Según van pasando los minutos, el calor del manjar y la esperanza se desvanecen al unísono. Dos lágrimas, sólo dos, caen sobre la sopa intacta. Pide la cuenta y sale, esforzándose por mantener la compostura.


8 nov 2024

DUELO TORMENTOSO

 

Imaxe procedente de internet

Contaron os pasos, deron a volta, apuntaron e… un raio oportuno non lles deixou disparar. As testemuñas respiraron aliviadas. Despois recolleron os dous corpos calcinados.

 


Contaron los pasos, se dieron la vuelta, apuntaron y… un rayo oportuno no les dejó disparar. Los testigos respiraron aliviados. Luego recogieron los dos cuerpos calcinados.


6 nov 2024

MULLER XL / MUJER XL


Acabáronse os eufemismos. Non estou inchadiña nin son robusta; nacín gorda e mantéñome. Iso si, sempre vestida de negro con pezas de roupa folgadas para disimular. Farta de que me preguntasen se estaba de loito, pasei ó azul mariño integral, adecuado en verán e inverno, moito menos sospeitoso. Para dar vida a tanta escuridade, abuso de complementos e accesorios en tonalidades azuladas máis claras: bufandas, gorras, calcetíns, zapatillas, bolsos... Mesmo cambiei as lentes por unhas a xogo cor turquesa. Aproveitando a renovación forzosa do vestiario, reducín volumes e anchuras téxtiles. A moza da tenda, tamén grosa, é tan culpable coma min. Véxome ben por primeira vez. Antes de que as críticas cara ó meu novo look prosperen e se me ocorra mudar ó amarelo ou ó rosa, que odio, saquei unha foto divina para subir a Tinder. Se algún anda buscando princesa azul, aquí hai unha que vale por dúas. Ou máis. 




Imaxe procedente de internet
Se acabaron los eufemismos. No estoy rellenita ni soy robusta; nací gorda y me mantengo. Eso sí, siempre vestida de negro con prendas holgadas para disimular. Harta de que me preguntaran si estaba de luto, pasé al azul marino integral, adecuado en verano e invierno, mucho menos sospechoso. Para dar vida a tanta oscuridad, abuso de complementos y accesorios en tonalidades azuladas más claras: bufandas, gorras, calcetines, zapatillas, bolsos... Incluso cambié las gafas por unas a juego color turquesa. Aprovechando la renovación forzosa del vestuario, reduje volúmenes y vuelos textiles. La chica de la tienda, también oronda, es tan culpable como yo. Me veo bien por primera vez. Antes de que las críticas hacia mi nuevo look prosperen y se me ocurra mudar al amarillo o al rosa, que odio, he sacado una foto divina para subir a Tinder. Si alguno anda buscando princesa azul, aquí hay una que vale por dos. O más.


1 nov 2024

2 DE NOVEMBRO / 2 DE NOVIEMBRE

 

As rúas son moi estreitas para tantos visitantes. Ademais paran a ler e a circulación retárdase. Estou doente! A ver se nos deixan en paz dunha vez. Menos mal que diante deste mármore ninguén se detén; foi unha gran idea non querer epitafio. 

Imaxe de internet (editada)

Las calles son muy estrechas para tantos visitantes. Además paran a leer y la circulación se ralentiza. ¡Estoy rabioso! A ver si nos dejan en paz de una vez. Menos mal que delante de este mármol nadie se detiene; fue una gran idea no querer epitafio.


25 oct 2024

MORRIÑA

 

Coñezo os síntomas: mirada nun punto fixo, xesto de medio sorriso, ollos húmidos, atención dispersa... Aínda que a miña nai estea a gusto vivindo comigo, sei que non pode evitar rememorar con tristeza e felicidade simultáneas os momentos ditosos da súa existencia anterior. Cando isto ocorre, debo apartarme, deixarlle o seu espazo, procurar que ese encontro agridoce co pasado sexa o máis privado e reconfortante posible. Pero, desde hai uns meses, substituíu pouco a pouco esa actitude melancólica por comportamentos esporádicos estraños. Ata hoxe. Todo volve á normalidade, deduzo erroneamente. Entón, animosa, atrévome a preguntarlle en que cavila. Espero unha evasiva ou un silencio; e pola contra, contesta tranquila que pensa nos seus netiños porque xa lle tarda volver a velos. Saio correndo para ocultar as miñas bágoas. Eu non teño fillos nin sobriños. 

"Anciana". Cadro procedente de internet.


Conozco los síntomas: mirada en un punto fijo, mueca de media sonrisa, ojos húmedos, atención dispersa... Aunque mi madre esté a gusto viviendo conmigo, sé que no puede evitar rememorar con tristeza y felicidad simultáneas los momentos dichosos de su existencia anterior. Cuando esto ocurre, debo apartarme, dejarle su espacio, procurar que ese encuentro agridulce con el pasado sea lo más privado y reconfortante posible. Pero, desde hace unos meses, ha sustituido poco a poco esa actitud melancólica por comportamientos esporádicos extraños. Hasta hoy. Todo vuelve a la normalidad, deduzco erróneamente. Entonces, animosa, me atrevo a preguntarle en qué cavila. Espero una evasiva o un silencio; sin embargo, contesta tranquila que piensa en sus nietecitos porque ya le tarda volver a verlos. Salgo corriendo para ocultar mis lágrimas. Yo no tengo hijos ni sobrinos.