Imaxe procedente de internet |
Coma sempre á tardiña, deixaba que a vista voase desde a súa ventá ó horizonte, imaxinando todo o que non consegía divisar. Despois dun bo anaco, sen cambiar de posición, poñía as lentes antimiopía para comprobar que a persiana da veciña de en fronte, baixada un día máis, impedía ver máis aló.
Como cada atardecer, dejaba que la vista volara desde su ventana al horizonte, imaginando todo lo que no alcanzaba a divisar. Después de un buen rato, sin cambiar de posición, ponía las gafas antimiopía para comprobar que la persiana de la vecina de enfrente, bajada un día más, le impedía ver más allá.