POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

27 feb 2015

O MUDO / EL MUDO


A fachenda dos seus quince anos era a súa única compaña. Cando a espesura da fraga ocultou a lúa minguante, perdeu o rumbo. Guiado polo ruído da auga, foise aproximando ó regueiro. De súpeto, un silencio absoluto paralizouno. Daquela, retornou o son. Se proseguía a marcha, cesaba. Botouse a correr tropezando contra todo, ata que alguén o agarrou pola chaqueta desde atrás. O medo impediulle xirar a cabeza. Non puido soltarse. Quixo berrar, pero perdera a fala.

Non soubo canto tempo estivo allí nin como chegou á casa. A chaqueta nunca máis apareceu. A súa voz, tampouco.

(Imaxe baixada de internet)

La arrogancia de sus quince años era su única compañía. Cuando la espesura del bosque ocultó la luna menguante, perdió el rumbo. Guiado por el ruido del agua, se fue aproximando al regato. De repente, un silencio absoluto lo paralizó. Entonces, retornó el sonido. Si reanudaba la marcha, cesaba. Empezó a correr a trompicones; hasta que alguien lo agarró por la chaqueta desde atrás. El miedo le impidió girar la cabeza. No pudo soltarse. Quiso gritar,  pero había perdido el habla. 

No supo cuánto tiempo estuvo allí ni cómo llegó a casa. La chaqueta nunca más apareció. Su voz, tampoco.


No hay comentarios: