POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

18 feb 2015

EN DEFENSA PROPIA


                             (Imaxe baixada de internet)
Antes de ir entregarse, pegou unha nota na porta do cuarto: “Fillos, non entredes”. Quedaran a durmir na súa casa despois dunha celebración familiar na que todos comeran e beberan máis da conta. A situación era insostible: pasaba as noites de paseo á neveira ou tragando teletenda. Despois estaba aparvada todo o día; despistes surrealistas e cabezadas a destempo producían burlas xocosas de todo o mundo; incluso do propio verdugo, que non recoñecía a súa culpa. Ansiolíticos, somníferos e tapóns de materiais diversos había moito tempo que non conseguían enmascarar os tremebundos ronquidos do seu marido.




Antes de ir a entregarse, pegó una nota en la puerta del dormitorio: “Hijos, no entréis”. Pernoctaban en su casa después de una celebración familiar en la que todos habían comido y bebido en exceso. La situación era insostenible: se pasaba las noches de paseo a la nevera o tragando teletienda. Luego estaba atontada todo el día; despistes surrealistas y cabezadas a destiempo producían burlas jocosas de todo el mundo; incluso del propio verdugo, que no reconocía su culpa. Ansiolíticos, somníferos y tapones de materiales diversos hacía mucho tiempo que no conseguían enmascarar los tremebundos ronquidos de su marido. 





No hay comentarios: