POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

21 jul 2013

AUTODEPRESIÓN


¡Falade dunha vez!
¡Berrade as dúas!
¡Pelexade!
A ver cal gaña,
a ver quen cala,
a ver que pasa…
Non vos aguanto xuntas.
Unha sobra.
¡Afogádesme!
          Unha chora para facer sufrir.
          A outra chora porque fai sufrir.
          Unha ama,
(Imaxe baixada de internet)

          a outra odia.
          Unha é paz,
          a outra, loita.
          Unha son eu,
          a outra, tamén.
          ¡Matareivos!
          Pero unha quere
          e a outra, non.
                    Se falo, arrepíntome.
                    Se calo, afogo.
                    Se afogo, morro.
                    Se morro, revivo.
                    Se vivo, toleo.
                    Se toleo, son feliz.
                    Se son feliz, non o merezo.
                    Se non o merezo, sufro.
                              A tristura apóucame,
                              sendo o meu pulo a un tempo.
                              A tristura son eu,
                              pero Eu quere ser leda.
                              A ledicia asaña en min
                              e sempre vou na súa busca,
                              camiñando cara á tristura,
                              teimando na contradición,
                              cavilando no cavilado,
                              enguedellando nas ideas,
                              mergullando no inconsciente,
                              dramaticamente lúcida,
                              tremendamente esperta,
                              hipócritamente vítima…
                                        ¡Acabade xa!
                                        Para seguir con vida,
                                        a unha hai que enterrar.
                                        Peor ca morrer de veras
                                        é morrer así: viva.
¡Hablad de una vez!
¡Gritad las dos!
¡Pelead!
A ver cuál gana,
a ver quién calla,
a ver qué pasa...
No os aguanto juntas.
Una sobra.
¡Me asfixiáis!
Una llora para hacer sufrir.
La otra llora porque hace sufrir.
Una ama,
la otra odia.
Una es paz,
la otra, lucha.
Una soy yo,
la otra, también.
¡Os mataré!
Pero una quiere
y la otra, no.
Si hablo, me arrepiento.
Si callo, me ahogo.
Si me ahogo, muero.
Si muero, revivo.
Si vivo, enloquezco.
Si enloquezco, soy feliz.
Si soy feliz, no lo merezco.
Si no lo merezco, sufro.
La tristeza me aniquila,
siendo mi aliento a un tiempo.
La tristeza soy yo,
pero Yo quiere ser alegre.
La alegría huye de mí
y siempre voy en su búsqueda
caminando hacia la tristeza,
insistiendo en la contradicción,
cavilando en lo cavilado,
enredando las ideas,
buceando en el inconsciente,
dramáticamente lúcida,
tremendamente despierta,
hipócritamente víctima...
¡Acabad ya!
Para seguir con vida,
a una hay que enterrar.
Peor que morir de veras
es morir así: viva.



4 comentarios:

Edita Nogueira Tallón dijo...

Que ninguén se asuste. Este enxendro de poema ten case trinta anos e seguimos vivas as dúas... :-)

SilviaPG dijo...

Pois iso segue sendo así 30 anos despois. É a vida mesma. Qué ben o expresas! Parabéns por esta aptitude tan sabiamente explotada! :D Saúdos!

Edita Nogueira Tallón dijo...

Graciñas. É que me miras con bos ollos... :-)

carnota dijo...

Gústame o poema e especialmente a expresión " Hipócritanente vítima", que resume moi ben as contradicións que andamos lucindo pola vida.