Océano infinito
de Castela en maio.
Trigos en movemento
que a brisa ondula.
Entre verdes diversos,
mapoulas coloradas
e retrincos de marrón
que a terra avalan.
A vista non alcanza,
a emoción esperta.
No alto, a inmensidade,
cúpula contundente,
escala de grises perla.
Cúmulos caprichosos
sobre fondo azul brillante
barutan un sol disperso
que, sen molestar,
está, inunda, domina.
A vista non alcanza,
a emoción desborda.
Adoro este universo
inda que próximo, alleo.
Levito, revivo, comparo,
síntome punto ínfimo
en pintura naif xigante.
Podería estar no ceo
se a dor non me espetase
a espiña da realidade.
A vista non alcanza,
a emoción magoa.
¡Maldita migraña fiel
que nin a Deus respecta!
Engulo un triste analxésico
e deixo pechar os ollos,
axiña me tocará
a quenda de conducir.
Cando remate a viaxe
terei que lembrar en verso
esta paisaxe.
Océano infinito
de Castilla en mayo.
Trigos en movimiento
que la brisa ondula.
Entre verdes diversos,
amapolas coloradas
y retales de marrón
que la tierra avalan.
La vista no alcanza,
la emoción despierta.
Arriba, la inmensidad,
cúpula contundente,
escala de grises perla.
Cúmulos caprichosos
sobre fondo azul
brillante
tamizan un sol disperso
que, sin molestar,
está, inunda, domina.
La vista no alcanza,
la emoción desborda.
Adoro este universo
aunque próximo, ajeno.
Levito, revivo, comparo,
me siento punto ínfimo
en pintura naif gigante.
Podría estar en el cielo
si el dolor no me clavase
la espina de la realidad.
La vista no alcanza,
la emoción lastima.
¡Maldita migraña fiel
que ni a Dios respeta!
Engullo un triste analgésico
y dejo cerrar los ojos,
enseguida me tocará
el turno de conducir.
Cuando termine el viaje
tendré que recordar en verso
este paisaje.
6 comentarios:
Castela, Castela!!! Que preciosa comunidade, viva Castela comunera!!!
Mágoa de migraña que che impediu gozar dela como merece!
Encantoume a imaxe "punto ínfimo en pintura naïf xigante"!
Debo ser a única galega do mundo que ama Galicia e que se emociona coa paisaxe castelá e que non se cansa de vela. Porque ti non contas... :-)
Gústame que che guste esa imaxe, porque a min tamén é o que máis me convence do poema.
E logo? Por que eu non conto???
A min encántame tamén. E tamén me gusta Galicia. Que pecado cometín???
Ti non contas porque non es galega en exclusiva, porque es tamén zamorana, asturiana..., universal vaia.
Non estou de acordo en que o máis bonito do poema sexa a imaxe. O poema ten un aire clásico que cheguei a dubidar da súa orixinalidade. Está moi ben feito.
A min ocórrome nas primaveras que me entran ganas de atravesar Castela. Case unha necesidade. Pero normalmente, aguántome.
Carnota, a imaxe á que se refería Rascacheira era a literaria, a entrecomillada, ¿reparas?.
Aínda así, agradezo infinito a túa intención de defender o poema.
Agora si, non sei se tomar como piropo o de que dubidabas da autoría ou como un tirón de orellas, co moderna e transgresora que eu son... :-)
Publicar un comentario