ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:
“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente: Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.
“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.
Non me refiro a ninguén en concreto, só dicia e sigo dicindo que algunhas viuvas despois de superar a fase do arrastrado polo chan, atópanse con unha vida que lle senta que nin "dios" Chea de cousas que nunca viviran nin pensaran nelas e descúbrenas, tarde, pero gratamente.
É o risco que ten dedicarse exclusivamente a servir. Se che morre o obxecto do teu traballo, quedas no paro. Ja...Non se debería bromear con estas cousas
10 comentarios:
E logo? Dáballe moito traballo o seu home?
Ti máis eu non nos enteramos, pero haiche algúns homes que dan moito traballiño... ja ja ja.
Hai algunhas que lle presta que nin dios...Iso de non ter que facer!!
Non sei a quen te refires...
Era la sombra de su marido, desaparecido él, ella cree no existir y se arrastra pegada a las paredes y a suelo sin referencias. ¡Que pena!
Así tal cual. Aínda que falta a firma habitual, delátate a profesión...
Non me refiro a ninguén en concreto, só dicia e sigo dicindo que algunhas viuvas despois de superar a fase do arrastrado polo chan, atópanse con unha vida que lle senta que nin "dios" Chea de cousas que nunca viviran nin pensaran nelas e descúbrenas, tarde, pero gratamente.
Pero parece que non é o caso desta, alomenos de momento...
É o risco que ten dedicarse exclusivamente a servir. Se che morre o obxecto do teu traballo, quedas no paro. Ja...Non se debería bromear con estas cousas
Seguindo na liña..., no paro,
pero,cobrando, non??
Publicar un comentario