POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

13 ago 2022

PAPARAZZI

 

Oe gargalladas femininas; está seguro de que hai mozas medio espidas chapuzando no terreo lindeiro. Armado coa súa réflex, encamíñase cara á sebe medianeira disposto a disparar. Busca un oco na ramaxe que lle permita introducir discretamente o obxectivo. Como non o atopa, debe urdir outro plan. Deixa a cámara oculta entre unhas matas e volve á casa. Regresa pouco despois arrastrando con dificultade unha pesada esqueira de tesoiras, sen decatarse dos regos que vai gravando no céspede ó seu paso. Cando consegue poñela en pé, subir uns chanzos e ver a piscina dos veciños por enriba do muro vexetal, comproba que nela xa só queda auga. Tal frustración faille emitir un berro estridente, e a piques está de perder o equilibrio. Os familiares, alertados por semellante grito, acoden axiña.

(Imaxe procedente de internet)

—Avó, pódese saber que fas?

Unha revista encargoume un traballo de fotografía. Debo entregalo mañá.

—Que interesante! Ven tomar o Sintrom, anda. Xa sacarás as fotos noutro momento.





Oye carcajadas femeninas; está seguro de que hay chicas semidesnudas chapoteando en la finca colindante. Armado con su réflex, se encamina hacia el seto medianero dispuesto a disparar. Busca un hueco en el ramaje que le permita introducir discretamente el objetivo. Como no lo encuentra, debe urdir otro plan. Deja la cámara oculta entre unas matas y vuelve a casa. Regresa poco después arrastrando con dificultad una pesada escalera de tijera, sin percatarse de los surcos que va grabando en el césped a su paso. Cuando consigue ponerla en pie, subir unos peldaños y ver la piscina de los vecinos por encima del muro vegetal, comprueba que en ella ya solo queda agua. Tal frustración le hace emitir un berrido estridente, y a punto está de perder el equilibrio. Lo familiares, alertados por semejante grito, acuden al momento.

 —Abuelo, ¿se puede saber qué haces?

—Una revista me ha encargado un reportaje fotográfico. Debo entregarlo mañana.

—¡Qué interesante! Ven a tomar el Sintrom, anda. Ya sacarás las fotos en otro momento.

 

No hay comentarios: