POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

31 jul 2014

HAI BÁGOAS E BÁGOAS / HAY LÁGRIMAS Y LÁGRIMAS


A cara do cativo, sentado no chan, era un poema de bágoas e mocos. Algúns transeúntes intentaban consolalo, pero non atendía a ninguén. De súpeto, deixou de saloucar e comezou a sacarlle brillo a un zapato coas mangas esfiañadas do xersei; unhas pingas caídas desde o nariz molláranllo. A irmá maior, preocupada, permanecía ó seu carón, e aproveitou a pausa para preguntarlle unha vez máis polo motivo de tan repentino desgusto. Ó fin confesoulle entre suspiros que, ó camiñar, sen querer, manchara por debaixo os seus primeiros zapatiños novos. A rapaza mirou as súas chanclas rompidas e, en silencio, empezou a chorar tamén.



(Imaxe baixada de internet)
La cara del pequeño, sentado en el suelo, era un poema de lágrimas y mocos. Algunos transeúntes intentaban consolarlo, pero no atendía a nadie. De repente, dejó de sollozar y comenzó a sacarle brillo a un zapato con las mangas deshilachadas del jersey; unas gotas caídas desde la nariz se lo habían mojado. La hermana mayor, preocupada, permanecía a su lado, y aprovechó la pausa para preguntarle una vez más por el motivo de tan repentino disgusto. Al fin le confesó entre suspiros que, al caminar, sin querer, había manchado por debajo sus primeros zapatitos nuevos. La niña miró sus chanclas rotas y, en silencio, empezó a llorar también.



No hay comentarios: