A
cara do cativo, sentado no chan, era un poema de bágoas e mocos.
Algúns transeúntes intentaban consolalo, pero non atendía a
ninguén. De súpeto, deixou de saloucar e comezou a sacarlle brillo
a un zapato coas mangas esfiañadas do xersei; unhas pingas caídas
desde o nariz molláranllo. A irmá maior, preocupada, permanecía ó
seu carón, e aproveitou a pausa para preguntarlle unha vez máis
polo motivo de tan repentino desgusto. Ó fin confesoulle entre
suspiros que, ó camiñar, sen querer, manchara por debaixo os seus
primeiros zapatiños novos. A rapaza mirou as súas chanclas rompidas
e, en silencio, empezou a chorar tamén.
(Imaxe
baixada de internet)
|
No hay comentarios:
Publicar un comentario