Seguíaa torturando o eterno dilema: esparexer a súa tenrura nunha extensa carta ou publicala ó mundo enteiro cunhas escasas palabras no Twitter. Se escollía a primeira opción, arriscábase a que a persoa destinataria, abraiada se cadra, desbotase a misiva coa súa declaración; se se decidía pola segunda, sería como espirse nun escaparate. A ministra, tan afeita como estaba a expoñerse publicamente, non se atrevía, en cambio, a deixar ó aire o seu corazón. Pero, desde aquel congreso en Berlín, a lembranza permanente de Angela impedíalle concentrarse. Non podía seguir así, polo seu país...
(Imaxe baixada de internet)
|
4 comentarios:
Ja, Ja, si Ángela es la que supongo, no me la imagino objeto para despertar la ternura de nadie, pero...ya se sabe, "el corazón tiene razones que la tazón no entiende", y yo, de ella, elegiría el twitter, es más "comunitario"
Si, é a que ti imaxinas. Ti sabes mellor ca ninguén que hai xente moi rara...
¡Que gracia o de "comunitario"! Tes razón, voulle aconsellar que use o twitter, ja ja ja.
Hai que ter imaxinación para sacar un contiño así...Ufff!!!!
De paso que lle aconsellas o de twitter, que por favor, polos seus países respectivos, que se vaian a outro mundo, fóra do planeta Terra a disfrutar do seu romance.
Xa sei que se o consello fora adiante, podería chegar a ser un conflito para as vidas doutros planetas... Mellor esquece o conto, hai que pensar noutra estratexia menos arriscada.
Ja ja ja. Pois pensa, pensa...
Publicar un comentario