POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

18 jul 2010

EPITAFIOS


(Imaxe baixada de internet)
Viviu como quixo.
Morreu como puido.


Vivió como quiso.
Murió como pudo.

..................................................

Inmigrante. Buscándose a vida, atopou a morte.


Inmigrante. Buscándose la vida se encontró la muerte.
...............................................................................

O medo á morte non me deixou vivir.


El miedo a la muerte me impidió vivir.

..............................................................................

Daría a miña vida por non estar morto.


Daría mi vida por no estar muerto.

..............................................................................

Se o fin da vida é a morte, non quero nin imaxinar o que me agarda ó final da morte…


Si el fin de la vida es la muerte, no quiero ni imaginar lo que me espera al final de la muerte…
.............................................................................

Sigo buscando a Deus. Cando o atope, aviso.


Sigo buscando a Dios. Cuando lo encuentre, aviso.

2 comentarios:

Anónimo dijo...

Encántame o tono satírico destes desclasificados. A música paréceme demasiado seria para o tema. Eu poñería algo máis "rachador"
Carnota

Edita Nogueira Tallón dijo...

Bueno..., pensando que os epitafios están nos cemiterios..., ocorréuseme poñerlle unha música triste.