POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

22 nov 2024

O CAPRICHO / EL CAPRICHO

 

El Capricho, de Gaudí

María e Xosé coñecéronse nun cruceiro. Ela celebraba o seu recente título de arquitecta; el estaba de caza. Deixáronse seducir pola concordancia dos seus nomes. Foi interese a primeira vista. 

Regresaron da man camiño do banco, pasando primeiro polo xulgado. María puxo as condicións do matrimonio; Xosé, o capital. O primeiro antollo que a muller esixiu satisfacer foi proxectar e construír a casiña que compartirían. Mentres, cada un seguiría na súa. 

O que prometía ser unha obra de poucos meses, acaba semellando un interminable palacio gaudiano: pórtico exuberante, azulexos orientais, vidreiras multicolores, cúpulas a discreción, minarete… O vello segue louzán e empeñado en consumar. Ela xa non sabe que máis urdir. Quizais un gran invernadoiro apegado…

                                        

        

María y José se conocieron en un crucero. Ella celebraba su reciente título de arquitecta; él estaba de caza. Les sedujo la sinergia de sus nombres. Fue interés a primera vista. 

Regresaron de la mano camino del banco, pasando primero por el juzgado. María puso las condiciones del matrimonio; José, el capital. El primer antojo que la mujer exigió satisfacer fue proyectar y construir la casita que compartirían. Mientras, cada uno seguiría en la suya. 

Lo que prometía ser una obra de pocos meses, acaba remedando un interminable palacio gaudiano: pórtico exuberante, azulejos orientales, vidrieras multicolores, cúpulas a discreción, minarete… El viejo sigue lozano y empeñado en consumar. Ella ya no sabe qué más urdir. Quizás un gran invernadero adosado…


No hay comentarios: