Estudei arreo para non perder a beca.
Fun a número un da miña promoción co único propósito de saciar o seu orgullo. Grazas ó brillante
expediente académico, conseguín un traballo como investigadora. No estranxeiro,
claro. A crise serviume de coartada. A cambio, tiven que aceptar unha
condición: a miña nai emigraría comigo. Rebeleime; fixen referencia ós dereitos
que me outorgaban a maioría de idade e a independencia económica; finxín a
maior das pateaduras… Nada. Meu pai, coma sempre, inflexible. ¡¡Ben!!
Ela, que nunca saíra de casa,
consentiu sen dar chío para que eu, a súa nena, non andase soa polo mundo
adiante. Síntome satisfeita de tan importante obxectivo cumprido: romper as
ataduras invisibles que lle impedían respirar lonxe dun marido absorbente. Pero
fáltame o máis difícil. Achégase decembro e non atopo o momento nin a forma de
dicirlle que non estamos en Alaska. Temo a súa reacción cando se decate de que
en Marte non hai turrón.
 |
(Imaxe procedente de internet)
Ella, que nunca había salido de
casa, consintió sin rechistar para que yo, su niña, no anduviera sola por el
mundo adelante. Me siento satisfecha de tan importante objetivo cumplido:
romper las ataduras invisibles que le impedían respirar lejos de un marido
absorbente. Pero me falta lo más difícil. Se acerca diciembre y no encuentro el
momento ni la forma de decirle que no estamos en Alaska. Temo su reacción
cuando se entere de que en Marte no hay turrón.
No hay comentarios:
Publicar un comentario