(Imaxe baixada de internet)
|
Por fin todos xuntos. O neno non quería vir esta fin de semana tampouco, pero como precisaba cartos, o pobre… A nena vén sempre. Di que a roupa lle senta moito mellor se lle paso eu o ferro. ¡Que filla máis boa!
O meu home comprara unhas entradas para irmos ó teatro, pero mellor é que llas deamos ós rapaces e, mentres, nós facémoslles unhas croquetas, que tanto lles gustan, para que as leven mañá. Se as queren, que desde que cumpriron os vinte, volvéronse tan independentes…
Por fin todos juntos. El niño no quería venir este fin de semana tampoco, pero como necesitaba dinero, el pobre... La niña viene siempre. Dice que la ropa le sienta mucho mejor si se la plancho yo. ¡Qué buena hija!
Mi marido había comprado unas entradas para ir los dos al teatro, pero es mejor que se las demos a los chicos y, mientras, nosotros les hacemos unas croquetas, que tanto les gustan, para que las lleven mañana. Si las quieren, que desde que cumplieron los veinte, se han vuelto tan independientes...
8 comentarios:
Ai, ai,ai...Escravos de nós mesmos!!!
Aí falaches...
¡Cosas de madres!
Un mal sin remedio.
Si.
Visto así, impersonalizado, mete medo. Menos mal que logo eses personaxes teñen cara, e anda o amor maternal/paternal polo medio. Con todo, a certas idades que xa non periga a perpetuidade da especie porque xa son grandiños, debiámonos volver máis intolerantes, ou como se chame iso.
A imaxe tan simpática da casiña non cadra moito co texto. Ou tamén nisto hai sorna?
Tamén, tamén, todo con premeditación e alevosía...
Publicar un comentario