POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

7 mar 2025

RECURSOS DA MISERIA / RECURSOS DE LA MISERIA

 

Felisa leva dous días de parto, asistida por unha veciña. Está esgotada. O único da aldea que posúe motocicleta vai buscar ó médico comarcal. Este, rendido, propón o quirófano como solución. Pero queda lonxe e é caro. O motorista avisa a un taxi da vila, que agarda na estrada, a medio quilómetro da vivenda. Xosé, o marido, pide a un veciño algúns cartos prestados e unha esqueira grande para usar de padiola. Entre os dous homes trasládana ata o coche. Ó seu paso, as mulleres rezan; temen o peor.

Milagrosamente sobreviven ambas, nai e criatura. Regresan ó fogar en idénticos medios de transporte. Xosé, convencido de que a escada protexeu as súas vidas, desexa conservala. Ofrece a cambio xornadas de traballos agrícolas sen retribución. O dono rexeita o trato: regálalla. Prométenlle agradecemento eterno.

Cos anos e outras penurias, a esqueira acaba acurrunchada. Felisa sofre dores  propias e demencia severa do esposo. Avella a bicos unha fotografía da súa filla emigrante. Cavila. Recorre a Salvadora, así a chamaba. Consegue acomodala en posición vertical. Empeza a escalar. Porta unha corda con nó corredizo. Roga a Deus que os chanzos cheos de couza resistan ata o final. 

(Imaxe procedente de internet)




Felisa lleva dos días de parto, asistida por una vecina. Está agotada. El único lugareño que posee motocicleta va a buscar al médico comarcal. Este, rendido, propone el quirófano como solución. Pero queda lejos y es caro. El motorista avisa a un taxi de la villa, que espera en la carretera, a medio kilómetro de la vivienda. José, el marido, pide a un vecino algún dinero prestado y una escalera manual grande para usar de parihuela. Entre los dos hombres la trasladan hasta el coche. A su paso, las mujeres rezan; temen lo peor.

Milagrosamente sobreviven ambas, madre y criatura. Regresan al hogar en idénticos medios de transporte. José, convencido de que la escala protegió sus vidas, desea conservarla. Ofrece a cambio jornadas de trabajos agrícolas sin retribución. El dueño rechaza el trato: se la regala. Le prometen agradecimiento eterno.

Con los años y otras penurias, la escalera acaba arrinconada. Felisa sufre dolores  propios y demencia severa del esposo. Avejenta a besos una fotografía de su hija emigrante. Cavila. Recurre a Salvadora, así la llamaba. Consigue acomodarla en posición vertical. Empieza a escalar. Porta una cuerda con nudo corredizo. Ruega a Dios que los peldaños apolillados resistan hasta el final.