Puntos de noite
sobre vermello aceso:
eu, xoaniña.
 |
| (Imaxe baixada de internet) |
¡Voa, reluce!,
fráxil coral de terra,
carbón e lume.
Puntos de noche
sobre rojo encendido:
la mariquita.
¡Vuela, reluce!,
frágil coral de tierra,
carbón y fuego.
"frágil coral de tierra",me encanta esta metáfora
ResponderEliminarEncántame que che guste, tamén é o meu verso preferido. E precisamente a metáfora invalida o haiku, pero como a min me gusta, permítome a licencia, chámolle "haiku á galega" e quedo tan ancha. :-)
ResponderEliminarYa he buscado la definición de haiku en internet. ¡Tan simples y escuetos! Creo que al no ser orientales nos fluyen las metáforas, es otra forma de entender el mundo, la belleza y el arte
ResponderEliminarBonitiiiisimo haikus!!
ResponderEliminarA miña xoaniña (que nome mais bonito)
preciosa, que mal lle estaremos facendo, que cada vez vense menos.
Eu sei dunha que debe estar encantada de que gusten estes enxendros de haiku, pola parte que lle toca. A ver se se dá por aludida...
ResponderEliminarA xoaniña... ¿Como non vai escasear sendo unha xoia nestes tempos de crise?.:-) e por riba, fráxil...
Ela é fráxil e nós na sabemos protexer, a pesar de que só nos fai ben. Polo menos ten alguén que escribe bonito sobre ela.
ResponderEliminarHala, hala...¡ ¡Que bonito che quedou!
ResponderEliminarPois si, encántame que vos encanten estes preciosos haikus editianos. E que bonito quedou este da xoaniña, que animaliño tan precioso e doce.
ResponderEliminar¡Apareceu a aludida! :-)
ResponderEliminarAludida???????????? Ía por min???
ResponderEliminar:-)
Non me percataraaaaaaaaaaa...
Xa, non se notou nada, nada, nada. :-)
ResponderEliminar