Cada amencer, lea recordos e ilusións nun mesmo fardo agardando que se fagan presente.
Cada noite, déitase coa mesma realidade.
 |
| (Imaxe baixada de internet) |
Cada amanecer, lía recuerdos e ilusiones en un mismo fardo esperando que se hagan presente.
Cada noche, se acuesta con la misma realidad.
¡Que desesperanzador!, en que pocas palabras trasmite el sentimiento. Impresionante.
ResponderEliminarEn poucas palabras: "¡moltes gràcies!".
ResponderEliminarSi, é o que mais me gusta de Madoé.
ResponderEliminar¿Que é o que máis che gusta, que use poucas palabras ou este relatiño en concreto?
ResponderEliminarEu sempre lle digo que é a RAÏÑA DAS POUCAS PALABRAS!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ResponderEliminarBen difícil, por certo... porque todos estamos a darlle a sen óso todo o día...
¡Hala, hala...! Veña a darme xabón. Mira que se un día se me dá por crelo... :-)
ResponderEliminarPois dáme que pensar iso da miña escritura tan concentrada, porque eu tamén lle dou ben a sen óso. A ver se vai ser por preguiza...
Entonces, las que escribimos largo, ¿hablamos poco?. No creo, por lo menos por lo que a mi hace, :-)))))
ResponderEliminarNon, non, o normal debe ser iso, falar longo e escribir longo. A rara son eu. Non teño idea, pero penso que estadísticamente haberá máis homes que escriban relato curto ca mulleres, seguro.
ResponderEliminarA min gústame a técnica do relato curto, sobre todo para ler, porque o escritor xa che evita o labor de síntese. ¡Vagancia pura!
ResponderEliminarTamén me gusta escribilo para non ter que dar tantas explicacións. ¡Vagancia pura!
¡Nin que fósemos da familia, eh! :-)
ResponderEliminar